Καταγγελία

Την προηγούμενη εβδομάδα τυχαία ανακαλύψαμε ότι το σάιτ "Cignialo - Ακόμα γνέφουμε απ' τη γαλαρία" (https://cignialo.gr/=) αναδημοσιεύει κείμενα και μεταφράσεις από το μπλογκ, χωρίς να αναφέρει τη μετάφραση, ούτε την πηγή αναδημοσίευσης. Παρουσιάζει, με άλλα λόγια, τη δουλειά που γίνεται στο μπλογκ σαν δική του δουλειά. Επικοινωνήσαμε με μέιλ, προκειμένου αυτό να αλλάξει και να αναφέρονται τα στοιχεία πια (όπως έχει κάνει κάθε άλλο μέσο που έχει αναδημοσιεύσει) και εδώ και μία εβδομάδα δεν έχουμε λάβει την παραμικρή απάντηση. Επειδή η συμπεριφορά αυτή είναι τουλάχιστον εξοργιστική, αναγκαζόμαστε να δημοσιοποιήσουμε τα εν λόγω περιστατικά, για να πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Θεωρούμε χυδαίο τον σφετερισμό της δουλειάς του οποιοδήποτε. Επιπλέον, ποτέ δεν είχαμε θέμα με την αναδημοσίευση κειμένων μας, αρκεί να γινόταν σαφής αναφορά στο πού βρέθηκαν αυτά. Ελπίζουμε το όλο θέμα να λυθεί σύντομα.

Βρώμικη, κακοντυμένη, του Ρομπέρτο Μπολάνιο

(μετάφρ.: nathalie)

Στο δρόμο για τα σκυλιά η ψυχή μου συνάντησε
την καρδιά μου. Κομματιασμένη, μα ζωντανή,
βρώμικη, κακοντυμένη και γεμάτη αγάπη.
Στο δρόμο για τα σκυλιά, εκεί όπου κανείς δεν θέλει να πάει.
Ένα δρόμο που διασχίζουν μόνο οι ποιητές
όταν πια δεν τους απομένει τίποτα.
Αλλά εγώ είχα τόσα ακόμα να κάνω!
Κι εντούτοις βρισκόμουνα εκεί: αφηνόμενος να σκοτωθώ
από τα κόκκινα μυρμήγκια, διασχίζοντας τους άδειους
οικισμούς: η τρομάρα που υψωνόταν
ώσπου ν' αγγίξει τ' αστέρια.
Ένας μορφωμένος Χιλιανός στο Μεξικό μπορούσε ν' αντέξει τα πάντα,
σκεφτόμουν, μα δεν ήταν αλήθεια.
Τις νύχτες η καρδιά μου θρηνούσε. Το ποτάμι της είναι, έλεγαν
κάτι πυρετώδη χείλη που ύστερα ανακάλυψα πως ήταν τα δικά μου,
το ποτάμι της είναι, το ποτάμι της είναι, η έκσταση
που τυλίγεται στην ακτή αυτών των εγκαταλελειμμένων οικισμών.
Φιλόσοφοι της λογικής και θεολόγοι, μάντεις
και ληστές αναδύθηκαν
σαν υδάτινες πραγματικότητες εν μέσω μιας μεταλλικής πραγματικότητας.
Μόνο ο πυρετός και η ποίηση προκαλούν οράματα.
Μόνο η αγάπη και η μνήμη.
Όχι αυτοί οι δρόμοι ούτε αυτές οι πεδιάδες.
Όχι αυτοί οι λαβύρινθοι.
Ώσπου επιτέλους η ψυχή μου συνάντησε την καρδιά μου.
Ήταν άρρωστη, είναι βέβαιο, μα ζωντανή.

Πηγή

Καθαρίζοντας, του Ραφαέλ Καλέρο Πάλμα

(μετάφρ.: nathalie)

Καμιά φορά ξυπνάει κανείς νιώθοντας την επιτακτική ανάγκη να κάνει καθαριότητα. Ν' ανοίξει, διάπλατα, όλα τα παράθυρα, ώστε ο καθαρός αέρας να πλημμυρίσει κάθε γωνιά. Να σκουπίσει κάθε φιλί που του έχουν δώσει. Ν' αφήσει να φύγουν από το σιφόνι οι περασμένες αγάπες, αυτές που μας έβλαψαν κι επίσης εκείνες που βλάψαμε εμείς. Να σφουγγαρίσει τις ανεκπλήρωτες χίμαιρες. Να βάλει στο πλυντήριο τα χειμερινά ρούχα της μελαγχολίας. Να ξεπλύνει την πικρία. Να ξεσκονίσει τη θλίψη. Να τινάξει τα χαλιά της απογοήτευσης και του πόνου. Ν' αλλάξει τα σεντόνια της αδιαφορίας. Να τακτοποιήσει τα πράγματα της καρδιάς.

Καμιά φορά θέλει κανείς  απλά να καθαρίσει.

Πηγή

Ποιήματα του Γκαμπριέλ Παντόχα

(μετάφρ.: nathalie)

1

Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής

η διακοπή

ενός προορισμού από μετακινήσεις σ' ένα

σταθερό κυκλάκι και η αφοσίωση στο σταθερό

σημείο στο κυκλάκι

και το να έχεις 

πιστέψει ότι είπες κάτι

εκεί

όμοιο μ' ένα σημείο που σχηματίζει

ένα σταθερό κυκλάκι, άλλο

κυκλάκι με το που πεις και πιστέψεις

ότι το έχεις πει

σαν να μετακινούνταν

είναι το εγώ

*

Ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο

Γεμίζει το κενό του χώρου

ένας δακτύλιος περιφέρειας 18 μιλίων

Όπου δυο δέσμες σωματιδίων τρέχουν σε αντίθετες κατευθύνσεις

Ενώ συγκλίνουν και εκρήγνυνται με την ταχύτητα του φωτός.

*

η

διακοπή

ενός προορισμού από μετακινήσεις σ' ένα

σταθερό κυκλάκι που είναι ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο

και η στοργή για το σημείο στο ενεργειακό

κυκλάκι και το να έχεις

πιστέψει ότι είπες κάτι

σαν να ήταν 

εκεί

ορατό τώρα το σημείο και

σαν να

σταθεροποιούνταν εκ νέου

το σημείο γεμίζοντας το κενό στο χώρο

όμοια μ' έναν δακτύλιο περιφέρειας 18 μιλίων

όπου αίφνης δυο δέσμες σωματιδίων αποσπώνται από εκεί

και τρέχουν

σε αντίθετες κατευθύνσεις

ενώ συγκλίνουν και καταβυθίζονται και εκρήγνυνται πάλι σε τούτο

το σημείο που σχηματίζει ξανά ένα κυκλάκι και άλλο

με το που πεις

και πιστέψεις ότι έχεις πει

κάτι

σαν να μετακινούνταν

με την ταχύτητα του φωτός

είναι το εγώ

*

τώρα δώσε φαΐ 

στα σκυλιά

2

Οι αταίριαστες

αγάπες χωράνε, και

προσπαθούν αν μπουν δυο

φορές σε όψεις

συμμετρικές, μόνο

για ν' απειθαρχήσουν

στο θεό

που τις ακούει.

Πηγή

H καθαρή ζούγκλα, του Εσκάνταρ Αλχέετ

(μετάφρ.: nathalie)

Καθαρίζετε το δρόμο για να συναντιέστε
για να βλέπετε πιο πέρα απ' το επόμενο βήμα
και να νιώθετε ασφαλείς στην πρόβλεψη της πατημασιάς.

Γιατί οι πέτρες είναι πέτρες
μέχρι να τις ονομάσετε εμπόδιο
και τις χρησιμοποιήσετε σαν όπλο
και τις εκτοξεύσετε αδιάντροπα 
και περικλείσετε το μονοπάτι υπό το επίσημο χειροκρότημα
της ασφάλειας.

Εγώ, παρ' όλα αυτά,
πιστεύω μόνο στη ζούγκλα.


La risa fértil, Editorial Ya lo dijo Casimiro Parker, Madrid 2017

Βρώμικα ποιήματα αγάπης, του Ραφαέλ Καλέρο Πάλμα

(μετάφρ.: nathalie)

"Η ζωή είναι ασπρόμαυρη"

Αντόνιο Οριουέλα

Τις μικρές ώρες
άλλης μιας νύχτας που αρμενίζει
χωρίς σκοπό,
που έχει χάσει το Βορρά,
και συνεχίζεις εκεί,
βάζοντας φωτιά στη μοναξιά σου,

διεισδύοντας στην καρδιά

των σκοταδιών σου,

ρίχνοντας ασημένιες σφαίρες

ενάντια στους εφιάλτες σου,

γράφοντας βρώμικα

ποιήματα αγάπης,

όπως ένας χυδαίος Αμερικανός ποιητής

σε μια πανσιόν της κακιάς ώρας

alambre de espino, Editorial Alhulia, 2009

Υψηλή ώρα της νύχτας, του Ρόκε Δάλτον

(μετάφρ.: nathalie)

Όταν μάθεις ότι έχω πεθάνει μην προφέρεις τ' όνομά μου

Γιατί θα σταματούσε ο θάνατος και η ανάπαυση

Η φωνή σου, η καμπάνα των πέντε αισθήσεων

Θα γινόταν ο αμυδρός φάρος που αναζήτησε η ομίχλη μου

Όταν μάθεις ότι έχω πεθάνει πες περίεργες συλλαβές

Πρόφερε λουλούδι, μέλισσα, δάκρυ, ψωμί, καταιγίδα
Μην αφήσεις τα χείλη σου να φέρουν τα δέκα γράμματά μου
Νυστάζω, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή
Μην προφέρεις τ' όνομά μου όταν μάθεις ότι έχω πεθάνει
Απ' την σκοτεινή γη θα ερχόταν η φωνή σου
Μην προφέρεις τ' όνομά μου
Μην προφέρεις τ' όνομά μου
Όταν μάθεις ότι έχω πεθάνει μην προφέρεις τ' όνομά μου

Πηγή

Ρύζι, του Ραούλ Μανσίγια

(μετάφρ.: nathalie)

Μια χούφτα ρύζι είναι το μέτρο για τους μόνους.
Μια μύγα φέρνει βόλτες.
Κανείς δεν θα της στήσει παγίδα.
Αλκοόλ και φάρμακα για τον βουβαμό της πόλης.
Είναι η νύχτα και το υψηλό και πιο πέρα όπου έζησε και πιο πέρα
όπου έζησε επίσης και πιο πέρα.
Θα επιστρέψει η ευτυχία αυτό σίγουρα η πόλη θα είναι διαφορετική
δυο χούφτες ρύζι
αυτό είναι ευτυχία.

Πηγή

Να πάει ο ίδιος να δει μια σταλιά, του Ζιλ Ντελέζ

 (μετάφρ.: nathalie)

Όταν ο Μπουσκέ μιλάει για την αιώνια αλήθεια της πληγής, είναι το όνομα μιας ειδεχθούς προσωπικής πληγής που φέρει στο κορμί του. Όταν ο Φιτζέραλντ ή ο Λόουρυ μιλούν γι’ αυτή τη μεταφυσική, ασώματη ρωγμή, όταν βρίσκουν σ’ αυτή, συνάμα, τον τόπο και το εμπόδιο της σκέψης τους, το νόημα και το χωρίς νόημα, είναι γιατί  έχουν επιφέρει τη ρωγμή στο σώμα τους, μ’ όλα τα λίτρα αλκοόλ που έχουν πιει. Όταν ο Αρτώ μιλά για την αποσάθρωση της σκέψης σαν κάτι ουσιώδες και τυχαίο ταυτόχρονα, ριζοσπαστικής ανικανότητας και εντούτοις υψηλής ισχύος, είναι πια από τον πυθμένα της σχιζοφρένειας. Ο καθένας ρίσκαρε κάτι, πήγε όσο το δυνατόν μακρύτερα σ’ αυτό το ρίσκο, κι εξάγει από εκεί ένα απαράγραπτο δικαίωμα. Τι απομένει στον αφηρημένο στοχαστή όταν δίνει συμβουλές σύνεσης κι ανωτερότητας; Να μιλάει πάντα για την πληγή του Μπουσκέ, τον αλκοολισμό του Φιτζέραλντ και του Λόουρυ, την τρέλα του Νίτσε και του Αρτώ, ενώ παραμένει στην όχθη; Να μετατρέπεται στον επαγγελματία τέτοιων συζητήσεων; Να επιθυμεί απλά, όσοι δέχτηκαν τέτοια χτυπήματα να μην βουλιάξουν υπερβολικά; Να κάνει έρευνες και ειδικά τεύχη; Ή να πάει ο ίδιος να δει μια στάλα, να είναι λίγο αλκοολικός, λίγο τρελός, λίγο αυτόχειρας, λίγο αντάρτης, τόσο ώστε να επιμηκύνει τη ρωγμή, αλλά όχι υπερβολικά για να μην την βαθύνει ανεπανόρθωτα; Όπου και να κοιτάξει κανείς, όλα φαίνονται θλιβερά. Στην πραγματικότητα, πώς παραμένει κανείς στην επιφάνεια δίχως να μένει στην όχθη; Πώς να διασωθεί σώζοντας την επιφάνεια, κι όλη την οργάνωση της επιφάνειας, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας και της ζωής; Πώς να φτάσει αυτήν την πολιτική, αυτό το απόλυτο αντάρτικο;

Πηγή

Μετακόμιση, της Λούνα Μιγέλ

(μετάφρ.: nathalie)

Η μόνη πολυτέλεια εδώ
είναι το ζεστό νερό.

Η βεβαιότητα να έχεις
ένα καθαρό
δέρμα.

Η αξιοπρέπεια της κίνησης,
σταγόνα τη σταγόνα,
δίχως σαπούνι μήτε άρωμα.

Το σπίτι μου είναι σπίτι σου.

Έλα.

Η μπανιέρα είναι για όλους.

Ευλογήσου σ’ αυτό το νερό
το μαβί.

Κατάλαβε ότι λίγη σημασία έχει
η επισφάλεια
όταν εσύ
το ξέρεις
βρίσκεσαι εκεί που οφείλεις.

Πηγή

Σχετικά με τη γενιά μου, του Γκιγιέμ Μαρτίνεθ

 (μετάφρ.: nathalie)

"Σινεμά ο παράδεισος"

Την πρώτη φορά που μας είδα, όλα ήταν σκοτεινά. Μυρίζαμε καραμέλα και καθαρό δέρμα. Στην οθόνη βλέπαμε τη μακρινή Ινδία, ένας κακός μαχαραγιάς και κάποια παιδιά, καταδικασμένα να δουλεύουν σ’ ένα ορυχείο, που έκαναν ανταρσία. Όλα είχαν χαθεί γι’αυτά αλλά, την τελευταία στιγμή, έρχονταν οι καλοί και τα έσωζαν. Τούτη τη συγκεκριμένη στιγμή, όλος ο κινηματογράφος, όλοι εμείς, αρχίσαμε να χειροκροτούμε και να φωνάζουμε τη λέξη μπράβο. Ήταν ένα μπράβο με πολλά γράμματα. Ακουγόταν σαν μπράάάάάάάβο. Το φωνάξαμε με όλη μας τη δύναμη. Εκείνο το παράξενο μπράβο δεν έμοιαζε απλά με τη λέξη μπράβο, αλλά με κάτι ακόμα πιο πλατύ και ανησυχητικό. Ήταν το καλό. Το απόλυτο καλό. Τα μικροσκοπικά μας χέρια χειροκροτούσαν. Ήταν τόσο μικρά που ο ήχος καθενός από εμάς ήταν σαν το σπινθήρισμα της βροχής όταν τελειώνει το καλοκαίρι, και παρουσιάζεται με τεράστιες σταγόνες, που ανατινάζονται κόντρα στον ύπνο. Όλοι μαζί σχηματίζαμε, συνεπώς, μια καταιγίδα που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Θυμάμαι πως όλο τούτο με συγκίνησε μέχρι ενθουσιασμού. Ακόμα μ’ ενθουσιάζει τόση αγνότητα και καλοσύνη. Υπήρχαμε. Ήμασταν εμείς. Ήμασταν καλοί, σαν τα παιδιά που δραπέτευαν από το ορυχείο. Κατέληγε αδύνατο να μη σκεφτείς ότι, κάποια μέρα, επίσης θα δραπετεύαμε.

  Δεν τους έχω ξαναδεί. Κατά καιρούς στη δουλειά έχω πέσει πάνω σε κάποιον από μας. Μα κοιταζόμαστε σαν τα παιδιά όταν βρίσκονταν στο ορυχείο. Στα διαλείμματα, κάναμε πλάκα. Ή κάτι παρόμοιο. Κατά καιρούς έχω πέσει πάνω σε κάποια από εμάς. Στη δουλειά, ή σε κάποιο δωμάτιο. Με το που χωρίζαμε, το βλέμμα μας ήταν αυτό του ορυχείου. Ήμασταν εκατοντάδες. Τι να έχουμε απογίνει; Θυμάμαι τις φωνές μας, τα χειροκροτήματά μας με μπράτσα χωρίς μύες. Στο σκοτάδι μάς φαντάζομαι, τα πρόσωπά μας παθιασμένα, να χειροκροτούν, να φωνάζουν. Πρόκειται για πρόσωπα κι εκφράσεις που, όσα λένε, δεν τα έχω ξαναδεί. Ίσως δεν δραπετεύσαμε από τ’ ορυχείο. Ίσως δεν ήρθαν οι καλοί την τελευταία στιγμή.

Πηγή

Café Mabrouk, της Βερόνικα Αράντα

(μετάφρ.: nathalie)

Επιλέγω την ηρεμία
εκείνη τη μεταφυσική που περιστρέφεται
γύρω από τις τσαγιέρες,
όπου υπάρχει ένας χρόνος ρευστός, που αχνίζει
που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε παιχνίδια τζόγου.

Ο μεσαιωνικός χρόνος των ρολογιών άμμου
και των μαθηματικών.

Ο χρόνος στον οποίο ο χρυσοχόος κόβει φλούδες κεχριμπαριού
κι ο έμπορος είναι ρήμα κι αγόρευση,
ανάμεσα στα σεντούκια και τα μαχαιροπήρουνα,
και σε βερβερικά περιδέραια.

Ο χρόνος του θανάτου
που περνάει από το σουκ σε φορείο,
του εραστή που αναζητά εκ γενετής σημάδια
ωσάν αποκαλύψεις.

Ο χρόνος στον οποίο κρύβεσαι
και σε φαντάζομαι σ' ένα παλιό σπίτι
όπου μπαίνει λιγοστό φως
κι αντηχεί η οχλοβοή
του νότου της μεντίνας.

Κάτω από μια αψίδα
η βλαστήμια των ζητιάνων.
Αναμνήσεις από ένα απόγευμα στην Ουνταϊπούρ.

Ο αρωματοποιός ανακατεύει
πασχαλιές και περγαμόντο.

Πηγή

Για νεαρούς (Άραβες) εραστές (της Αραβικής Άνοιξης)*, της Jehan Bseiso

(μετάφρ.: nathalie)

Πέρασα τη νύχτα διαβάζοντας γράμματα εραστών πίσω από κάγκελα, που είχαν μετατραπεί σε δημοσιεύσεις κοινωνικών δικτύων.

Μια γυναίκα ήταν ευτυχισμένη που έμαθε (στα σίγουρα) ότι ο άντρας της ήταν στη φυλακή, γιατί μπορούσε ακόμα να τον επισκεφθεί, γιατί

δεν τον είχαν εξαφανίσει ή σκοτώσει (ακόμα).

Μια άλλη περιμένει νέα τα τελευταία πέντε χρόνια και τίποτα, ούτε καν μια κάρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες, ένα σημάδι ζωής.

(Στο παράλληλο σύμπαν, όπου ζούμε εμείς, έχεις 3G δεδομένα, και πάλι σε ικετεύω ν' ανοίξεις την κάμερά σου, γιατί δεν έχω δει το πρόσωπό σου για μήνες)

Το facebook θέλει να σου υπενθυμίσει ότι πριν έξι χρόνια σήμερα ήσουν στη Δαμασκό, να κρατάς την κάμερά σου με την ελπίδα που μια νεαρή μητέρα σφιχταγκαλιάζει ένα νέο μωρό.

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που γελάσαμε από μέσαμέσα μας.

Δεν ήταν να το πάμε έτσι.

Οι crowdfunding καμπάνιες για ταξίδια στη βάρκα του θανάτου προκειμένου να "βοηθήσουμε τον Ιγιάντ να πάει από τη Χομς στη Γερμανία" μου θυμίζουν τι είναι αληθινή αγάπη.

*Ο τίτλος ανακαλεί και αντιστρέφει το δυτικό βλέμμα.


Πηγή

Έτσι όπως δεν μπορούμε, του Ρομπέρτο Χουαρός

(μετάφρ.: nathalie)

Έτσι όπως δεν μπορούμε
να διατηρήσουμε για πολύ χρόνο ένα βλέμμα
ούτε μπορούμε να διατηρήσουμε για πολύ χρόνο τη χαρά,
τη σπείρα της αγάπης,
τον άνευ τέλους χαρακτήρα της σκέψης,
την αιωρούμενη γη του ύμνου.

Δεν μπορούμε ούτε καν να διατηρήσουμε για πολύ χρόνο
τις αναλογίες της σιωπής
όταν κάποιος την επισκέπτεται.
Κι ακόμη λιγότερο
όταν τίποτα δεν την επισκέπτεται.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διατηρήσει για πολύ χρόνο τον άνθρωπο,
ούτε αυτό που δεν είναι ο άνθρωπος.

Κι εντούτοις μπορεί
να βαστήξει το ανένδοτο βάρος
αυτού που δεν υπάρχει.

Πηγή

Ταχρίρ, της Jehan Bseiso

(μετάφρ.: nathalie)

Αυτοί που μιλούν στην τηλεόραση σχολιάζουν και αφηγούνται.
Χρησιμοποιούν λέξεις όπως:
Ανάλυση λόγου, και
Προτρέπουμε,
Απαιτούμε,
Όλες τις πλευρές.

Υπερθετικοί, σχήματα λιτότητας και κενές μεταφορές
Η γλώσσα ανάβει τη γλώσσα μέχρι που οι λέξεις να έχουν γεύση στάχτης
και μπάζων στη Ντούμα και τη Γάζα.

Στη Βηρυτό, υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πως το να ερωτεύεσαι έναν Άραβα σημαίνει

ν' αγαπάς κάποιον πάντα λίγο κατεστραμμένο.

Μ' έχουν κουράσει οι πολιτικοί και οι πολιτικοί αναλυτές,

Ακαδημαϊκοί και τρολ κι εργαζόμενοι στις διεθνείς ΜΚΟ και κυβερνητικά κυνηγόσκυλα και

δημοσιογράφοι που θέλουν να κάνεις τη δουλειά τους γι' αυτούς

Αναρωτιέμαι πόσες πολιορκίες μπορεί ν' αντέξει η ανθρωπότητα.

Γάζα, Χαλέπι, Ντούμα, Ράκκα, Σαναά, Μοσούλη

Ταχρίρ: σημαίνει πως μια μέρα θ' απελευθερωθούμε.

Πηγή

Σχετικά με την αγάπη, του Γκιγιέμ Μαρτίνεθ

(Μετάφρ. : nathalie)

Μου εξηγεί πως το ατύχημα ήταν σκληρό. Εκτεταμένες ζώνες του σώματος έσπασαν. Χειρότερο ήταν το κεφάλι. Ήταν σε κώμα, κοντά στο θάνατο. Όταν ξύπνησε, στο νοσοκομείο, της έλειπε η μνήμη. Δεν θυμόταν το όνομά της, τίποτα και κανέναν. Εκτός από το σύζυγό της. Ήταν το πρώτο πρόσωπο που είδε με το που άνοιξε τα μάτια. Ήταν ανίκανη να θυμηθεί πώς τον γνώρισε, ούτε πόσο καιρό είχε. Αλλά με το που τον είδε, μου λέει, ένιωσε ένα ρεύμα αγάπης όπως δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή της, παρόλο που δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα από τη ζωή της. Το να τον κοιτάζει και να τον βλέπει ήταν ανατριχιαστικό, μου λέει. Μια ενοχλητική έκρηξη. Σε κάποιο βαθμό, το ξύπνημα ήταν, κυριολεκτικά, ξύπνημα. Μετά από κάποιες μέρες πήρε εξιτήριο. Το μισό της σώμα ήταν σε γύψο. Είχε έλλειψη αυτονομίας. Και μνήμης. Ο σύζυγός της την πήρε στο σπίτι. Της εξήγησε κάθε δωμάτιο και την εγκατέστησε στην κρεβατοκάμαρα. Κάθε πρωί πήγαινε για δουλειά. Όταν επέστρεφε, τη φρόντιζε, την καθάριζε και της σέρβιρε το φαγητό. Όταν επέστρεφε, μου λέει, παραγόταν η ανατριχίλα, η έκρηξη, το ξύπνημα. Με το πέρασμα των ημερών επιτέλους μπόρεσε να κρατηθεί όρθια και κατάφερε να έχει πρόσβαση στην τουαλέτα από μόνη της. Ήταν εκεί όπου, ενώ κοίταζε το νέο της σώμα, θυμήθηκε το παλιό της σώμα. Και, στη στιγμή, σαν μια βιτσιά, την παιδική της ηλικία, τη νιότη της, τη ζωή της. Τούτη τη στιγμή έφτασε ο σύζυγός της. Δεν ένιωσε τίποτα βλέποντάς τον. Θυμήθηκε πως είχαν χωρίσει εδώ και μήνες, θυμήθηκε τους λόγους, θυμήθηκε πως ήταν δυο άγνωστοι. Βλέποντας ότι είχε ανακτήσει τη μνήμη της, ο σύζυγος της ζήτησε την άδεια για να επιστρέψει στο διαμέρισμά του και τη ζωή του. Αυτή του την παραχώρησε. Δεν ξαναειδώθηκαν.

Από αυτήν την ιστορία έπεται, νομίζω, ότι η αγάπη δεν είναι μνήμη. Δεν είναι αναμνήσεις. Αποτελείται από τη λήθη, από το να τα ξεχνάς όλα. Από το να ξεχνάς να θυμάσαι.

Πηγή

Φιλία, της Εύα Στριττμάττερ

(H μετάφραση είναι της nathalie και είναι αφιερωμένη στην Barbara Elsen.)

Φίλοι μου είναι αυτοί, με τους οποίους 
Να φάω και να πιω και να κουβεντιάσω μπορώ.
Που με ξέρουν στην κουζίνα μου,
Και στους οποίους λέω: Έλα, κάτσε.
(Δίχως προβλήματα κι επιπλοκές:

Πώς ταΐζει κανείς; Είναι το σναπς αρκετά καλό;)
Μαζί με τους οποίους στα χρόνια

Τα δικά μου και τα δικά τους φορτία απομακρύναμε:
Τις αρρώστιες των παιδιών και του κόσμου την ταλαιπωρία.
Με τους οποίους τις νύχτες υπεραναλύω.
Κι εντούτοις δεν βγαίνει ποτέ συμπέρασμα.
Μπορεί ακόμα και πάνω από τις αποστάσεις να υπάρξει.
Ακόμη κι όταν ο ένας δεν βλέπει τον άλλο για πολύ καιρό:
Μας κρατάει ακόμα σφιχτά ενωμένους,
Πάντα ακόμη οτιδήποτε κι αν μας συμβαίνει
Οι φιλίες είναι σαν τις περιπέτειες,

Στις οποίες εναποθέτει κανείς ολόκληρη τη ζωή του.

Αν αποτύχει κανείς ή αν προδωθεί

Πληγώνεται περισσότερο από το δικό του δέρμα.

Πηγή

Άτιτλο, της Λουσιάνα Ρέιφ

(μετάφρ.: nathalie)

Ο γιατρός με αγγίζει και ρωτάει αν πονάω`
εδώ ναι, του λέω, εδώ όχι.
Με ψηλαφεί και μου εξηγεί
από που και γιατί
έρχεται η αίσθηση.
Μου κάνει μασάζ,
μου ζητάει να σκεφτώ
ένα κύμα που εξαπλώνεται
ενώ μου τεντώνει τους μύες.Πίνω τσάι,
κάνω γιόγκα,

ούτε αυτό φτάνει.

Είμαι μια χούφτα νεύρα
κι αυτός τα λύνει
ένα ένα. 

Όχι την άγρια πρόσκρουση,
την τρυφερότητά του, θέλω
τη φροντίδα των χεριών που ζυμώνουν,
τη διαρκή και μαλακή τους τέρψη.
Όπως τα ηλιοτρόπια,

τα σώματα ανοίγουν ανεπαίσθητα
στην πυξίδα της ζεστασιάς.

Πηγή