Βρώμικη, κακοντυμένη, του Ρομπέρτο Μπολάνιο

(μετάφρ.: nathalie)

Στο δρόμο για τα σκυλιά η ψυχή μου συνάντησε
την καρδιά μου. Κομματιασμένη, μα ζωντανή,
βρώμικη, κακοντυμένη και γεμάτη αγάπη.
Στο δρόμο για τα σκυλιά, εκεί όπου κανείς δεν θέλει να πάει.
Ένα δρόμο που διασχίζουν μόνο οι ποιητές
όταν πια δεν τους απομένει τίποτα.
Αλλά εγώ είχα τόσα ακόμα να κάνω!
Κι εντούτοις βρισκόμουνα εκεί: αφηνόμενος να σκοτωθώ
από τα κόκκινα μυρμήγκια, διασχίζοντας τους άδειους
οικισμούς: η τρομάρα που υψωνόταν
ώσπου ν' αγγίξει τ' αστέρια.
Ένας μορφωμένος Χιλιανός στο Μεξικό μπορούσε ν' αντέξει τα πάντα,
σκεφτόμουν, μα δεν ήταν αλήθεια.
Τις νύχτες η καρδιά μου θρηνούσε. Το ποτάμι της είναι, έλεγαν
κάτι πυρετώδη χείλη που ύστερα ανακάλυψα πως ήταν τα δικά μου,
το ποτάμι της είναι, το ποτάμι της είναι, η έκσταση
που τυλίγεται στην ακτή αυτών των εγκαταλελειμμένων οικισμών.
Φιλόσοφοι της λογικής και θεολόγοι, μάντεις
και ληστές αναδύθηκαν
σαν υδάτινες πραγματικότητες εν μέσω μιας μεταλλικής πραγματικότητας.
Μόνο ο πυρετός και η ποίηση προκαλούν οράματα.
Μόνο η αγάπη και η μνήμη.
Όχι αυτοί οι δρόμοι ούτε αυτές οι πεδιάδες.
Όχι αυτοί οι λαβύρινθοι.
Ώσπου επιτέλους η ψυχή μου συνάντησε την καρδιά μου.
Ήταν άρρωστη, είναι βέβαιο, μα ζωντανή.

Πηγή