Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Καλοκαίρι στην Αθήνα

Photo by Florian Hofmann ( @deathontheshore )

Μου αρέσουν
Τα φωτεινά λεωφορεία τη νύχτα
Τα καρτοτηλέφωνα που επαναχρησιμοποιούνται από μετανάστες
Οι πολυκατοικίες του '60 με τις εξωτερικές σκάλες κινδύνου
αυτοί που καπνίζουν μόνοι τους, νύχτα, σ' ένα μπαλκόνι
Ο κόσμος, στα σκαλάκια, περιμένοντας ν'ανοίξει το μετρό
Οι ταράτσες
Ένα παιδί που πουλά μπαλόνια με ήλιον στο τελευταίο τρόλεϊ
αυτοί που κοιμούνται μεσημέρι στα παγκάκια, κάτω από τα δέντρα, στην Πνύκα
Τα ανοιχτά παράθυρα στα ισόγεια
τα φυτά που ξεχειλίζουν από τις βεράντες
το ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να πετύχεις
από έναν νεαρό Παλαιστίνιο με σημαία και ραδιόφωνο να διασχίζει την Ασκληπιού με άλλους δύο
φωνάζοντας συνθήματα
μέχρι ξαφνικά να πεταχτούν μπροστά σου τύποι που κυνηγιούνται με νεροπίστολα
οι αφίσες πάνω στις αφίσες πάνω στις αφίσες
τα άδεια, πλαστικά ποτήρια καφέ σε περβάζια και πόρτες και γλάστρες
οι φωτοστεφανωμένοι μικροπωλητές που πλασάρουν λαμπερά πράγματα
οι Σαρλώ που περιμένουν υπομονετικά στο πλάι της Λεωφόρου Λαυρίου ή της Μαραθώνος μέχρι το φανάρι ν' ανάψει κόκκινο για να ξεκινήσουν τα ζογκλερικά τους
οι ουρές κόσμου στις πέντε το πρωί στα περίπτερα του Πειραιά, για τσιγάρα
η σιωπηρή συμφωνία ότι όλα τον Αύγουστο υπολειτουργούν` κι αυτό είναι οκ


στην Αθήνα το καλοκαίρι όλα είναι πιο εύκολα

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Ίσως η πιο αγαπημένη, του Χούλιο Κορτάσαρ


(μετάφρ.: Nathalie)

Μου έδωσες την κακοκαιρία
την ελαφριά σκιά του χεριού σου
περνώντας από το πρόσωπό μου.
Μου έδωσες το κρύο, την απόσταση,
τον πικρό καφέ τα μεσάνυχτα
ανάμεσα σε άδεια τραπέζια.
Πάντα άρχιζε να βρέχει
στη μέση της ταινίας,
το λουλούδι που σου έφερα είχε
μια αράχνη να περιμένει ανάμεσα στα πέταλα.
Πιστεύω πως το ήξερες
και πως ευνόησες την κακοτυχία.
Πάντα ξεχνούσα την ομπρέλα
πριν βγω να σε αναζητήσω,
το εστιατόριο ήταν γεμάτο
και κραύγαζαν τον πόλεμο στις γωνίες.
Υπήρξα ένα γράμμα του τάγκο
για την αδιάφορή σου μελωδία.


Πηγή

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Τρία ποιήματα, του Νικανόρ Πάρρα

(μετάφρ.: nathalie)




1
Δεν μου μένει πια τίποτα να πω
Όλα όσα έπρεπε να πω 
Έχουν ειπωθεί κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. 

2

Έχω ρωτήσει κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές
μα κανείς δεν απαντά στις ερωτήσεις μου.
Είναι απολύτως αναγκαίο
Η άβυσσος ν' απαντήσει μονομιάς
Γιατί απομένει πια λίγος χρόνος. 

3

Μόνο ένα πράγμα είναι φανερό:
Πως η σάρκα γεμίζει σκουλήκια. 


Πηγή

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

Φθινοπωρινά πουλιά, του Σαλβαδόρ Γκαρμέντια

(μετάφρ.: Nathalie)


Οι φιλοτελιστές ξεθωριάζουν την Πλατεία Μαγιόρ της Μαδρίτης, σ' ένα από εκείνα τα πρωϊνά του μηνός Οκτωβρίου, που μόλις που γυρίζουν το κεφάλι τους στο πέρασμα μιας ριπής ανέμου.
Κυκλοφορούν από τον ένα πάγκο στον άλλον, αποφεύγοντας να πατήσουν κάποια λευκά σκουλήκια που αφθονούν εκεί: τους συλλέκτες.
Οι ματιές τους φτερουγίζουν δίχως πίεση πάνω σε τούτα τα ύψη, όπου στηρίζεται το ψήγμα των γραφικών τεχνών. Τσιμπούν εδώ κι εκεί σαν πουλιά σε καιρό ξηρασίας, κι αργότερα παίρνουν στα σπίτια τους, κρυμμένα κάτω από τα παλτά τους, δύο ή τρία από τούτα τα μικρά φύλλα με το πρόσωπο ενός νεκρού στρατηγού, ένα άστεγο μονοπλάνο ή μια πόζα από γιακ της Μογγολίας σε φόντο χιονισμένων βουνών.
Ο εθισμένος τα νανουρίζει με τη ζεστασιά του κορμιού του, ενώ τα οδηγεί στο δωμάτιό του και περιμένει να μπορεί να τα βάλει στο κρεβάτι του πολύ σύντομα, ζωντανά ακόμη.


Πηγή

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Αν έχεις χάσει, του Ρομπέρτο Χουαρός

(μετάφρ.: Nathalie)

Αν έχεις χάσει τ' όνομά σου
θ' ανακαταλάβουμε τη βελονιά των πιο μοναχικών
δρόμων
για να σε καλέσουμε δίχως να σε κατονομάσουμε.
Αν έχεις χάσει το σπίτι σου,
θα ξεγελάσουμε τους φρουρούς της
φυλακής
ώσπου να τους αφήσουμε με τη σκιά τους και δίχως τους
τοίχους τους.
Αν έχεις χάσει την αγάπη
θα δημοσιεύσουμε μια μεγάλη αναγγελία από περιστέρια
γυμνά
για να καθυστερήσουμε τη ζωή και να σου δώσουμε χρόνο.
Αν έχεις χάσει τα όριά σου,
θα διατρέξουμε τον αιματηρό λαβύρινθο
ώσπου να υψώσουμε άλλη μορφή από τα βάθη του.
Αν έχεις χάσει την ηχώ σου ή την προέλευσή σου,
θα τις ψάξουμε, αλλά προς τα μπροστά,
στον τελικό ναό των προελεύσεων.

Μόνο αν έχεις χάσει την απώλειά σου,
θα κόψουμε ένα νήμα
για να ξεκινήσουμε απ' την αρχή.

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

Οι πέτρες, της Άννα Πέρες Κανιαμάρες

(μετάφρ.: nathalie)



Κατά τη διάρκεια των διακοπών
μαζεύουμε τις πέτρες
που η θάλασσα μας χαρίζει.

Είναι οι πέτρες με τις οποίες έπειτα,
το χειμώνα, ανοικοδομούμε
τα ερείπια των πολέμων μας.

Δεν τους ζητάμε μόνο
ν' αντισταθούν.
Επίσης, να μας θυμίζουν

πως η θάλασσα υπάρχει.