Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Ρίχνουμε πυρκαγιές τα φιλιά, της Σιλβί Οριόν

(μετάφρ.: nathalie)
Έπειτα, το λεπτό έφτασε στο τέλος του.
Άρχισε άλλο λεπτό.
Ρ. Μπολάνιο

Ο πολύ ζωηρός κόσμος συνηθίζουμε να έχουμε δράκους εντός 
υπάρχουν όταν κοστίζει να συμφιλιώσουμε τον ύπνο
πονάει φωτιά στο λαιμό μια ερώτηση
έτοιμη να κλάψει
στα μάτια αυτού που δεν το περίμενε αυτό
Την πιο μικρή νύχτα του χρόνου είδα στο πρόσωπό σου ένα προαίσθημα
το ψυχωτικό γέλιο των θεών
το σπάσιμο του κορμιού
Υπάρχει μια κατάθλιψη που κοιμάται σε όλα όσα δεν κάνουμε
από φόβο πως θα την ξυπνήσουμε
μια αβάσιμη μανία
τούτη ακόμη- τρεμάμενη νοσταλγία
στο πώς έριξες στην πυρά ακριβώς το μόνο που χθες θα είχες σώσει από την πυρκαγιά
τους πίνακες του Γκόγια
να κάνεις λίγα, να κάνεις φως
να ζεις από στιγμές
Πρόσωπα που δεν ξέρουν αυτό που κάνουν
μια στο τόσο γυρνάμε
να σωριάσουμε τους τοίχους για να διαπιστώσουμε πως είναι αληθινά
άτομα για την ειρήνη
η αίσθηση της πτώσης
- σβήνω τον ουρανό κι εκεί ψηλά ένα πανί
πρέπει να υπάρχει,
θα φωτίσει το ακριβές
τους κοπτήρες
σε οποιονδήποτε επίσης δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει
που το δέχεται με φυσικότητα,
το αναλαμβάνει με συνενοχή
και συνηθίζει
στην τρέλα συνηθίζει..
Είσαι εσύ
εκεί που πάει αυτό-που-πια-δεν είσαι
- είναι πιο όμορφο να αυτοσχεδιάζεις και πιο πραγματικό, να φαντάζεσαι
Να μένουμε για ύπνο στο δικό μας
και να δίνουμε το κλειδί μόνο σε όποιον σε καταλαβαίνει_

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Κυρία που παίρνει σούπα, της Όλγα Ορόσκο


(μετάφρ.: nathalie)




Πίσω απ' το λευκό ατμό βρίσκεται η τάξη, η πρόσκληση ή η ικεσία,
καθεμιά να ανάβει τα σήματά της,
σπινθηρίζοντας μακριά με τα κοσμήματα του πειρασμού ή της αστραπής του κινδύνου.
Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα  ν' ανταλλάξεις μια κουταλιά που κοχλάζει για ένα βασίλειο,
για ένα μπλε φτερό, για την ομορφιά, για μια ιστορία γεμάτη πυγολαμπίδες.
Αλλά το πεισματάρικο κορίτσι δεν θέλει να κυκλοφορήσει με τη φρικτή τροφή της:
απορρίπτει τα όσπρια σφίγγοντας τα δόντια.
Από το βάθος του πιάτου ανέρχεται σε σκοτεινές δίνες η καταδίκη:
θα μείνει χωρίς γιορτή, χωρίς αγάπη, χωρίς πανοφώρι,
και μόνη στο πιο μαύρο κάποιου χειμερινού δάσους όπου ουρλιάζουν οι λύκοι
και όπου δύναται να βρει την έξοδο.


Τώρα που δεν υπάρχει κανείς,
σκέφτομαι πως τα κουτάλια μάλλον έγιναν κουπιά για να φτάσουν πολύ μακριά.
Τους πήραν όλους, ίσως έναν προς έναν,
μέχρι τον τελευταίο χειμώνα, μέχρι την άλλη όχθη.
Ίσως να βρίσκονται μαζεμένοι να βλέπουν την μοναχική συνδαιτημόνα της λησμονιάς,
αυτή που καταπίνει αυτή τη φωτιά,
αυτή τη σούπα από άμμο, αυτή τη σούπα από τριβόλια, αυτή τη σούπα από μυρμήγκια,
για τίποτα περισσότερο πέρα από καθαρή συμμόρφωση,
ώστε κάθε κουταλιά να την προστατεύει με τις σφοδρότητες της μετάνοιας,
λες και ήταν χρόνος ακόμα,
λες και μπροστά απ' τον καπνό βρισκόταν η τάξη, η πρόσκληση, η ικεσία.



Πηγή

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

Αξίζεις μια αγάπη, της Φρίντα Κάλο

(μετάφρ.: nathalie)





Αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά ξεχτένιστη,
με τα πάντα και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά,
με τα πάντα και τα δαιμόνια που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς.
Αξίζεις μια αγάπη που να σε κάνει να νιώθεις σίγουρη,
που να μπορεί να καταναλώσει όλο τον κόσμο αν περπατάει χέρι με χέρι με σένα,
που να νιώθει πως οι αγκαλιές σου πάνε τέλεια με το δέρμα της.
Αξίζεις μια αγάπη που να θέλει να χορεύει μαζί σου,
που να επισκέπτεται τον παράδεισο κάθε φορά που κοιτάει τα μάτια σου,
και που δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει τις εκφράσεις σου.
Αξίζεις μια αγάπη που να σε ακούει όταν τραγουδάς,
που να σε στηρίζει στα ρεζιλίκια σου,
που να σέβεται ότι είσαι ελεύθερη,
που να σε συνοδεύει στο πέταγμά σου,
που να μην την τρομάζει η πτώση.
Αξίζεις μια αγάπη που να πάρει τα ψέματα,
που να σου φέρει τον ενθουσιασμό,
τον καφέ
και την ποίηση.

Πηγή


Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Όνειρο, του Αντόνιο Ματσάδο

(μετάφρ.: nathalie)



Κομματιασμένο το σύννεφο` το ουράνιο τόξο
λάμποντας ήδη στον ουρανό
κι ένας φανός βροχής
και ήλιου ο αναμεμειγμένος αγρός.
Ξύπνησα. Ποιός αναστατώνει
τα μαγικά κρύσταλλα του ονείρου μου;
Η καρδιά μου παλλόταν
άτονη και διάχυτη.
...Ο ανθισμένος λεμονεώνας
ο κυπαρισσώνας του περιβολιού,
το πράσινο λιβάδι, ο ήλιος, το νερό, η ίριδα!
το νερό στα μαλλιά σου!...
Κι όλα στη μνήμη χάνονταν
σαν μια σαπουνόφουσκα στον αέρα.


Πηγή