Ρίχνουμε πυρκαγιές τα φιλιά, της Σιλβί Οριόν

(μετάφρ.: nathalie)

Έπειτα, το λεπτό έφτασε στο τέλος του.

Άρχισε άλλο λεπτό.

Ρ. Μπολάνιο

Ο πολύ ζωηρός κόσμος συνηθίζουμε να έχουμε δράκους εντός 

υπάρχουν όταν κοστίζει να συμφιλιώσουμε τον ύπνο

πονάει φωτιά στο λαιμό μια ερώτηση

έτοιμη να κλάψει

στα μάτια αυτού που δεν το περίμενε αυτό

Την πιο μικρή νύχτα του χρόνου είδα στο πρόσωπό σου ένα προαίσθημα

το ψυχωτικό γέλιο των θεών

το σπάσιμο του κορμιού

Υπάρχει μια κατάθλιψη που κοιμάται σε όλα όσα δεν κάνουμε

από φόβο πως θα την ξυπνήσουμε

μια αβάσιμη μανία

τούτη ακόμη- τρεμάμενη νοσταλγία

στο πώς έριξες στην πυρά ακριβώς το μόνο που χθες θα είχες σώσει από την πυρκαγιά

τους πίνακες του Γκόγια

να κάνεις λίγα, να κάνεις φως

να ζεις από στιγμές

Πρόσωπα που δεν ξέρουν αυτό που κάνουν

μια στο τόσο γυρνάμε

να σωριάσουμε τους τοίχους για να διαπιστώσουμε πως είναι αληθινά

άτομα για την ειρήνη

η αίσθηση της πτώσης

- σβήνω τον ουρανό κι εκεί ψηλά ένα πανί
πρέπει να υπάρχει,

θα φωτίσει το ακριβές

τους κοπτήρες

σε οποιονδήποτε επίσης δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει

που το δέχεται με φυσικότητα,

το αναλαμβάνει με συνενοχή

και συνηθίζει

στην τρέλα συνηθίζει..

Είσαι εσύ
εκεί που πάει αυτό-που-πια-δεν είσαι
- είναι πιο όμορφο να αυτοσχεδιάζεις και πιο πραγματικό, να φαντάζεσαι
Να μένουμε για ύπνο στο δικό μας
και να δίνουμε το κλειδί μόνο σε όποιον σε καταλαβαίνει_

Πηγή