Άτιτλο , του Χοακίν Γκουρρουτσάγκα

 (μετάφρ. :  nathalie) 

Ένα πλάσμα

που δεν υπάρχει πια

είναι το τρέμουλο ενός κλαδιού

όταν το πουλί 

έχει φύγει. 

Ομπρέλες που περνούν 

σαν μικρά ενδόμυχα σπίτια,

στο δρόμο,

ανάμεσα σε θορύβους και φώτα,

υπό τη βροχή. 

Ν' αυτοκτονείς, της Ανα Ελένα Πένα

 (μετάφρ. : nathalie)

Είναι απολύτως αναγκαίο ν' αυτοκτονείς κατά διαστήματα

Να δραπετεύεις από τον εαυτό σου, 

να χάνεσαι, 

να μετεωρίζεσαι, 

να νηστεύεις, 

να νιώθεις το άδειο, εξαντλημένο, πονεμένο κορμί. 

Ν' αλλάζεις δέρμα, 

να πίνεις, 

να ξερνάς, 

να πιάνεις πάτο, να γαμιέσαι απελπισμένα κι έπειτα να μη θυμάσαι τίποτα. 

Να είσαι από τα πάντα απών. 

Ώστε μετά, ν' αγκιστρώνεσαι ξανά απ ' τη ζωή, να ξανασμίγεις με τον εαυτό σου. 

Να φοράς παστέλ χρώματα, να περπατάς ζωηρά και να χαμογελάς στους γείτονες, όταν τους συναντάς στη σκάλα. 

- Πώς είσαι όμορφη; 

- Γαμημένα καλά, ευχαριστώ. 

Sangre en las rodillas, 2012

Εθισμός, του Ραφαέλ Καλέρο Πάλμα

 (μετάφραση: nathalie)

MARINA RHEINGANTZ - Madrigal

Δεν είχα κλείσει τα δεκαπέντε

όταν τη δοκίμασα για πρώτη φορά.

Ένα φιλαράκι απ’ τη γειτονιά

λίγο μεγαλύτερο από μένα

μου την προσέφερε στο πάρκο

που συναντιόμασταν

τ’ απογεύματα.

Δοκίμασε αυτό, μου ‘πε,

είναι σαν να χαϊδεύεις τον ουρανό

με τις άκρες των δαχτύλων σου.

Στην αρχή ήταν κτηνώδης.

Μαζευόμασταν σπίτι του

Μακριά από αδιάκριτα βλέμματα

μετά το σχολείο

και περνούσαμε εκεί

τις νεκρές ώρες

καταναλώνοντάς την

δοκιμάζοντάς την

γευόμενοί την

ενώ ακούγαμε δίσκους

του Λου Ριντ,

του Ντέιβιντ Μπόουι

του Τζίμι Χέντριξ.

Οι πρώτες δόσεις

με μετέφεραν

σε κόσμους μακρινούς

σε λέξεις περίεργες

κι ασαφή νοήματα

σύμπαντα που οριακά μάντευα

μερικούς μήνες πριν

που ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα υπήρχαν.

Σύντομα αντιλήφθηκα

ότι κάθε φορά χρειαζόμουν περισσότερη

με καλύτερης ποιότητας, με περισσότερη καθαρότητα.

Δεν μ’ ενδιέφερε η χώρα προέλευσής της:

ισπανική, γαλλική, αγγλική,

απ’ οποιαδήποτε ζώνη της Αμερικής

μου έκανε.

Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια

Κι έτσι συνεχίζω

καβάλα στον εθισμό μου

απορροφημένος ως το κόκκαλο

ανίκανος ν’ απομακρυνθώ απ’ αυτή

απ’ τη γλυκιά

αινιγματική

υπνωτική

δυναμική

εξαίσια

μαχητική

Ποίηση

Το τέλος του κόσμου, του Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο

 (μετάφρ.: nathalie)

                                                                                Antonio Gritón, El Faro del Fin del Mundo, 2017

Το τέλος του κόσμου έχει πια διαρκέσει πολύ

Κι όλα χειροτερεύουν

Αλλά δεν τελειώνει