Όταν
ο Μπουσκέ μιλάει για την αιώνια αλήθεια της πληγής, είναι το όνομα μιας
ειδεχθούς προσωπικής πληγής που φέρει στο κορμί του. Όταν ο Φιτζέραλντ ή ο
Λόουρυ μιλούν γι’ αυτή τη μεταφυσική, ασώματη ρωγμή, όταν βρίσκουν σ’ αυτή,
συνάμα, τον τόπο και το εμπόδιο της σκέψης τους, το νόημα και το χωρίς νόημα,
είναι γιατί έχουν επιφέρει τη ρωγμή στο
σώμα τους, μ’ όλα τα λίτρα αλκοόλ που έχουν πιει. Όταν ο Αρτώ μιλά για την αποσάθρωση
της σκέψης σαν κάτι ουσιώδες και τυχαίο ταυτόχρονα, ριζοσπαστικής ανικανότητας
και εντούτοις υψηλής ισχύος, είναι πια από τον πυθμένα της σχιζοφρένειας. Ο
καθένας ρίσκαρε κάτι, πήγε όσο το δυνατόν μακρύτερα σ’ αυτό το ρίσκο, κι εξάγει
από εκεί ένα απαράγραπτο δικαίωμα. Τι απομένει στον αφηρημένο στοχαστή όταν
δίνει συμβουλές σύνεσης κι ανωτερότητας; Να μιλάει πάντα για την πληγή του Μπουσκέ, τον αλκοολισμό του Φιτζέραλντ και του Λόουρυ, την τρέλα του
Νίτσε και του Αρτώ, ενώ παραμένει
στην όχθη; Να μετατρέπεται στον επαγγελματία τέτοιων συζητήσεων; Να επιθυμεί
απλά, όσοι δέχτηκαν τέτοια χτυπήματα να μην βουλιάξουν υπερβολικά; Να κάνει
έρευνες και ειδικά τεύχη; Ή να πάει ο ίδιος να δει μια στάλα, να είναι λίγο
αλκοολικός, λίγο τρελός, λίγο αυτόχειρας, λίγο αντάρτης, τόσο ώστε να
επιμηκύνει τη ρωγμή, αλλά όχι υπερβολικά για να μην την βαθύνει ανεπανόρθωτα;
Όπου και να κοιτάξει κανείς, όλα φαίνονται θλιβερά. Στην πραγματικότητα, πώς
παραμένει κανείς στην επιφάνεια δίχως να μένει στην όχθη; Πώς να διασωθεί
σώζοντας την επιφάνεια, κι όλη την οργάνωση της επιφάνειας, συμπεριλαμβανομένης
της γλώσσας και της ζωής; Πώς να φτάσει αυτήν την πολιτική, αυτό το απόλυτο
αντάρτικο;
