(μετάφρ.: nathalie)
Έχει όψη ανήκουστης ευαισθησίας και μου εξηγεί την ιστορία αυτή. Το '70 οι γονείς της είχαν μια μεγάλη ιδέα. Έστησαν ένα μαγαζί κι έκαναν την καλή. Πουλούσαν έπιπλα κατά παραγγελία. Φτηνά, αλλά κατά παραγγελία και ποιοτικά. Τους τα έπαιρναν απ' τα χέρια. Για πολύ λίγα χρήματα μπορούσες να έχεις ένα διαμέρισμα μ' έπιπλα για όλη σου τη ζωή. Η επιχείρηση ευημέρησε. Αλλά πριν λίγο καιρό έπρεπε να κλείσουν. Λόγω των ΙΚΕΑ;, της λέω. Όχι. Ήταν ανταγωνιστικοί. Άντεξαν το χτύπημα δίχως πρόβλημα. Άλλη αλλαγή τους έβλαψε. Ασαφής, αλλά πιο ριζοσπαστική. Σταμάτησε να πιστεύει κανείς σε έπιπλα αορίστου χρόνου όταν σταμάτησαν να είναι αορίστου χρόνου τα συμβόλαια, τα ενοίκια, τα σχέδια, τα πρόσωπα. Ξαφνικά, όλος ο κόσμος ήξερε ότι ζούσε σ' ένα ήσσονος σημασίας διαμέρισμα, με κάποιον ήσσονος σημασίας, με μια ήσσονος σημασίας δουλειά. Τα ήσσονος σημασίας διαμερίσματα δεν γεμίζουν με σημαντικά έπιπλα. Γεμίζουν μ' έπιπλα που αποσυναρμολογούνται και μετακινούνται εύκολα σε άλλο μέρος. Το να φεύγεις από ένα διαμέρισμα με κάποιο από τούτα τα σαθρά έπιπλα ήταν, έτσι, λιγότερο λυπηρό. Μετρίαζε το γεγονός ότι έπρεπε να εγκαταλείψει κανείς ένα διαμέρισμα στο οποίο είχε κάποτε αισθανθεί ότι, για ένα διάστημα, κάτι είχε υπάρξει αορίστου χρόνου και σημαντικό. Κατά κάποιον τρόπο, το γύρισαν στην αγορά σαθρών επίπλων από καθαρή άμυνα. Προκειμένου να αποφύγουν να σκέφτονται με στοιχήματα. Για να προσομοιώνουν ότι δεν είχες στοιχηματίσει, ή πως δεν είχε υπάρξει ένα μεγάλο στοίχημα.
Όταν τελειώνει την ιστορία της παράγεται μια σιωπή, στην οποία χωράει η βιογραφία μας. Το πρόσωπό της, τώρα που ξέρουμε πως ποτέ δεν έχουμε μιλήσει για έπιπλα, είναι ακόμα πιο ευαίσθητο. Είναι γωνιώδες, όμορφο και δύσκολο να το εκτιμήσεις. Μοιάζει σμιλεμένο με λεπίδα πάνω στο ξύλο. Όπως ένα σημαντικό έπιπλο. Ίσως το πρόσωπό μας να είναι πια το μοναδικό μας σημαντικό έπιπλο. Το μόνο που κουβαλάμε όταν τελειώνει το στοίχημα. Το να δραπετεύεις απ' τον παράδεισο είναι ίσως απλούστερο όταν δεν έχεις βρεθεί σ' αυτόν ποτέ, όταν, εν τέλει, έχεις κατασκευάσει επιμελώς τις αποδείξεις πως ο παράδεισος δεν υπάρχει.
Έχει όψη ανήκουστης ευαισθησίας και μου εξηγεί την ιστορία αυτή. Το '70 οι γονείς της είχαν μια μεγάλη ιδέα. Έστησαν ένα μαγαζί κι έκαναν την καλή. Πουλούσαν έπιπλα κατά παραγγελία. Φτηνά, αλλά κατά παραγγελία και ποιοτικά. Τους τα έπαιρναν απ' τα χέρια. Για πολύ λίγα χρήματα μπορούσες να έχεις ένα διαμέρισμα μ' έπιπλα για όλη σου τη ζωή. Η επιχείρηση ευημέρησε. Αλλά πριν λίγο καιρό έπρεπε να κλείσουν. Λόγω των ΙΚΕΑ;, της λέω. Όχι. Ήταν ανταγωνιστικοί. Άντεξαν το χτύπημα δίχως πρόβλημα. Άλλη αλλαγή τους έβλαψε. Ασαφής, αλλά πιο ριζοσπαστική. Σταμάτησε να πιστεύει κανείς σε έπιπλα αορίστου χρόνου όταν σταμάτησαν να είναι αορίστου χρόνου τα συμβόλαια, τα ενοίκια, τα σχέδια, τα πρόσωπα. Ξαφνικά, όλος ο κόσμος ήξερε ότι ζούσε σ' ένα ήσσονος σημασίας διαμέρισμα, με κάποιον ήσσονος σημασίας, με μια ήσσονος σημασίας δουλειά. Τα ήσσονος σημασίας διαμερίσματα δεν γεμίζουν με σημαντικά έπιπλα. Γεμίζουν μ' έπιπλα που αποσυναρμολογούνται και μετακινούνται εύκολα σε άλλο μέρος. Το να φεύγεις από ένα διαμέρισμα με κάποιο από τούτα τα σαθρά έπιπλα ήταν, έτσι, λιγότερο λυπηρό. Μετρίαζε το γεγονός ότι έπρεπε να εγκαταλείψει κανείς ένα διαμέρισμα στο οποίο είχε κάποτε αισθανθεί ότι, για ένα διάστημα, κάτι είχε υπάρξει αορίστου χρόνου και σημαντικό. Κατά κάποιον τρόπο, το γύρισαν στην αγορά σαθρών επίπλων από καθαρή άμυνα. Προκειμένου να αποφύγουν να σκέφτονται με στοιχήματα. Για να προσομοιώνουν ότι δεν είχες στοιχηματίσει, ή πως δεν είχε υπάρξει ένα μεγάλο στοίχημα.
Όταν τελειώνει την ιστορία της παράγεται μια σιωπή, στην οποία χωράει η βιογραφία μας. Το πρόσωπό της, τώρα που ξέρουμε πως ποτέ δεν έχουμε μιλήσει για έπιπλα, είναι ακόμα πιο ευαίσθητο. Είναι γωνιώδες, όμορφο και δύσκολο να το εκτιμήσεις. Μοιάζει σμιλεμένο με λεπίδα πάνω στο ξύλο. Όπως ένα σημαντικό έπιπλο. Ίσως το πρόσωπό μας να είναι πια το μοναδικό μας σημαντικό έπιπλο. Το μόνο που κουβαλάμε όταν τελειώνει το στοίχημα. Το να δραπετεύεις απ' τον παράδεισο είναι ίσως απλούστερο όταν δεν έχεις βρεθεί σ' αυτόν ποτέ, όταν, εν τέλει, έχεις κατασκευάσει επιμελώς τις αποδείξεις πως ο παράδεισος δεν υπάρχει.
