(μετάφρ.: nathalie)
Κάθεσαι σε κάποια τραπεζάκια έξω
να πιεις κάτι.
Λίγα μέτρα από σένα,
αγόρια και κορίτσια κάνουν πατίνι, κάνουν
σχοινάκι, παλεύουν…
Ανάβεις τσιγάρο,
καπνίζεις γαλήνια.
Στο τέλος έρχεται η μπύρα:
σωστή,
αφρώδης, δροσερή.
Κλείνεις τα μάτια
και “αυτό είναι ευτυχία”,
λες στον εαυτό σου.
Έπειτα τ’ ανοίγεις
και βλέπεις αυτόν τον καημένο γέρο
να ψάχνει τους κάδους αχρήστων.
(μετάφ.: nathalie)
Θα περάσουν οι μέρες.
Θα περάσουν οι νύχτες.
Θα περάσουν οι βδομάδες,
οι μήνες, τα χρόνια
Θα περάσουν οι χειμώνες.
Θα περάσουν οι άνοιξες.
Θα περάσουν τα καλοκαίρια
Κι επίσης τα φθινόπωρα.
Θα περάσουν οι θερισμοί.
Θα περάσουν οι εκλείψεις.
Θα περάσουν οι κομήτες.
Θα περάσουν οι θύελλες.
Θα περάσουν οι κύκλοι.
Θα περάσουν οι πόλεμοι
Και θα έρθουν άλλοι, καινούργιοι.
Θα περάσει η ζωή μου.
Και θα έρθει ο θάνατος.
Κι εγώ θα συνεχίσω να σκέφτομαι εσένα.
(μετάφρ.: nathalie)
Το νερό από το ντουζ
κόντρα στο βρεγμένο σου
δέρμα.
Δεν υπάρχει μουσική
-ούτε μοντέρνα
ούτε κλασική-
που να το φτάνει αυτό,
αυτό που τώρα νιώθω,
αυτό που φαντάζομαι
ακούγοντάς το.
(μετάφ.: nathalie)
Στην αγάπη, και στο μποξ
όλα είναι ζήτημα απόστασης.
Αν πλησιάζεις υπεpβολικά διεγείpομαι
τpομάζω
θαμπώνομαι, λέω βλακείες
αpχίζω να τpέμω
μα αν είσαι μακpιά
υποφέpω θλίβομαι
φανεpώνομαι
και γpάφω ποιήματα.