Έτσι όπως δεν μπορούμε, του Ρομπέρτο Χουαρός

(μετάφρ.: nathalie)

Έτσι όπως δεν μπορούμε
να διατηρήσουμε για πολύ χρόνο ένα βλέμμα
ούτε μπορούμε να διατηρήσουμε για πολύ χρόνο τη χαρά,
τη σπείρα της αγάπης,
τον άνευ τέλους χαρακτήρα της σκέψης,
την αιωρούμενη γη του ύμνου.

Δεν μπορούμε ούτε καν να διατηρήσουμε για πολύ χρόνο
τις αναλογίες της σιωπής
όταν κάποιος την επισκέπτεται.
Κι ακόμη λιγότερο
όταν τίποτα δεν την επισκέπτεται.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διατηρήσει για πολύ χρόνο τον άνθρωπο,
ούτε αυτό που δεν είναι ο άνθρωπος.

Κι εντούτοις μπορεί
να βαστήξει το ανένδοτο βάρος
αυτού που δεν υπάρχει.

Πηγή

Ταχρίρ, της Jehan Bseiso

(μετάφρ.: nathalie)

Αυτοί που μιλούν στην τηλεόραση σχολιάζουν και αφηγούνται.
Χρησιμοποιούν λέξεις όπως:
Ανάλυση λόγου, και
Προτρέπουμε,
Απαιτούμε,
Όλες τις πλευρές.

Υπερθετικοί, σχήματα λιτότητας και κενές μεταφορές
Η γλώσσα ανάβει τη γλώσσα μέχρι που οι λέξεις να έχουν γεύση στάχτης
και μπάζων στη Ντούμα και τη Γάζα.

Στη Βηρυτό, υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πως το να ερωτεύεσαι έναν Άραβα σημαίνει

ν' αγαπάς κάποιον πάντα λίγο κατεστραμμένο.

Μ' έχουν κουράσει οι πολιτικοί και οι πολιτικοί αναλυτές,

Ακαδημαϊκοί και τρολ κι εργαζόμενοι στις διεθνείς ΜΚΟ και κυβερνητικά κυνηγόσκυλα και

δημοσιογράφοι που θέλουν να κάνεις τη δουλειά τους γι' αυτούς

Αναρωτιέμαι πόσες πολιορκίες μπορεί ν' αντέξει η ανθρωπότητα.

Γάζα, Χαλέπι, Ντούμα, Ράκκα, Σαναά, Μοσούλη

Ταχρίρ: σημαίνει πως μια μέρα θ' απελευθερωθούμε.

Πηγή

Σχετικά με την αγάπη, του Γκιγιέμ Μαρτίνεθ

(Μετάφρ. : nathalie)

Μου εξηγεί πως το ατύχημα ήταν σκληρό. Εκτεταμένες ζώνες του σώματος έσπασαν. Χειρότερο ήταν το κεφάλι. Ήταν σε κώμα, κοντά στο θάνατο. Όταν ξύπνησε, στο νοσοκομείο, της έλειπε η μνήμη. Δεν θυμόταν το όνομά της, τίποτα και κανέναν. Εκτός από το σύζυγό της. Ήταν το πρώτο πρόσωπο που είδε με το που άνοιξε τα μάτια. Ήταν ανίκανη να θυμηθεί πώς τον γνώρισε, ούτε πόσο καιρό είχε. Αλλά με το που τον είδε, μου λέει, ένιωσε ένα ρεύμα αγάπης όπως δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή της, παρόλο που δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα από τη ζωή της. Το να τον κοιτάζει και να τον βλέπει ήταν ανατριχιαστικό, μου λέει. Μια ενοχλητική έκρηξη. Σε κάποιο βαθμό, το ξύπνημα ήταν, κυριολεκτικά, ξύπνημα. Μετά από κάποιες μέρες πήρε εξιτήριο. Το μισό της σώμα ήταν σε γύψο. Είχε έλλειψη αυτονομίας. Και μνήμης. Ο σύζυγός της την πήρε στο σπίτι. Της εξήγησε κάθε δωμάτιο και την εγκατέστησε στην κρεβατοκάμαρα. Κάθε πρωί πήγαινε για δουλειά. Όταν επέστρεφε, τη φρόντιζε, την καθάριζε και της σέρβιρε το φαγητό. Όταν επέστρεφε, μου λέει, παραγόταν η ανατριχίλα, η έκρηξη, το ξύπνημα. Με το πέρασμα των ημερών επιτέλους μπόρεσε να κρατηθεί όρθια και κατάφερε να έχει πρόσβαση στην τουαλέτα από μόνη της. Ήταν εκεί όπου, ενώ κοίταζε το νέο της σώμα, θυμήθηκε το παλιό της σώμα. Και, στη στιγμή, σαν μια βιτσιά, την παιδική της ηλικία, τη νιότη της, τη ζωή της. Τούτη τη στιγμή έφτασε ο σύζυγός της. Δεν ένιωσε τίποτα βλέποντάς τον. Θυμήθηκε πως είχαν χωρίσει εδώ και μήνες, θυμήθηκε τους λόγους, θυμήθηκε πως ήταν δυο άγνωστοι. Βλέποντας ότι είχε ανακτήσει τη μνήμη της, ο σύζυγος της ζήτησε την άδεια για να επιστρέψει στο διαμέρισμά του και τη ζωή του. Αυτή του την παραχώρησε. Δεν ξαναειδώθηκαν.

Από αυτήν την ιστορία έπεται, νομίζω, ότι η αγάπη δεν είναι μνήμη. Δεν είναι αναμνήσεις. Αποτελείται από τη λήθη, από το να τα ξεχνάς όλα. Από το να ξεχνάς να θυμάσαι.

Πηγή