Το κενό, του Χαβιέρ Λοσταλέ

(μετάφρ.: nathalie)

I

Στο κενό που χωρίζει δυο γυμνά κορμιά
υπάρχει ένας χλωμός ουρανός κουρασμένου αύριο,
μια υγρή κυκλοφορία σιωπών
λοιπόν χείλη στο ζενίθ ακόμη αποσυνδεδεμένα λαμποκοπούν.
Δεν υφίσταται απόσταση ανάμεσα σε δυο γυμνά κορμιά,
παρά μόνο ένας πρωτόγονος παλμός δίχως ιστορία,
μια ώθηση από απτό σύννεφο δίχως πρόσωπο.
Όλα βυθίζονται στο θαύμα που έχει αναβληθεί από την περάτωσή του
ενώ οι λέξεις σβήνουν ανάμεσα σε χτύπους υδραργύρου.
Στη μικρή φωτεινή ασφυξία τυγχάνει τότε ο κόσμος.

II

Στο κενό που χωρίζει δυο ματιές
τσιτσιρίζουν τα μουσκεμένα κλαδιά της επιθυμίας,
και ξημερώνει ένας βάλτος αναμμένων πτήσεων
που γρήγορα αχνοσβήνει σε μπλε καπνό
όπου τρέμει, παρθένα, η απάντηση.
Δεν υφίσταται απόσταση ανάμεσα σε δυο ματιές
παρά μόνο αέρας εν αγωνία της μυστικής αποστολής του.
Κανείς ποτέ δεν θα ξέρει ποιος πρώτος κατέκτησε τόσο εύθραστη επικράτεια.
Ποτέ κανείς δεν θα πει αυτό που ούτε η αθωότητα δεν ήξερε.

III

Στο κενό που διαχωρίζει δυο σιωπές
κάτι κλείνεται με ευθραυστότητα τριαντάφυλλου,
ενώ η θλίψη ρέει σαν άστρο σταθερού φωτός
που φιλάει τη μνήμη με τους τελευταίους ήχους.
Δεν υφίσταται απόσταση ανάμεσα σε δυο σιωπές
παρά μόνο στο διάφανο χώρο από ένα δάκρυ,
η θαμμένη αυγή της κενότητας.

Tormenta tansparente, Calambur, 2010

Πηγή