Άτιτλο, της Λουσιάνα Ρέιφ

(μετάφρ.: nathalie)

Ο γιατρός με αγγίζει και ρωτάει αν πονάω`
εδώ ναι, του λέω, εδώ όχι.
Με ψηλαφεί και μου εξηγεί
από που και γιατί
έρχεται η αίσθηση.
Μου κάνει μασάζ,
μου ζητάει να σκεφτώ
ένα κύμα που εξαπλώνεται
ενώ μου τεντώνει τους μύες.Πίνω τσάι,
κάνω γιόγκα,

ούτε αυτό φτάνει.

Είμαι μια χούφτα νεύρα
κι αυτός τα λύνει
ένα ένα. 

Όχι την άγρια πρόσκρουση,
την τρυφερότητά του, θέλω
τη φροντίδα των χεριών που ζυμώνουν,
τη διαρκή και μαλακή τους τέρψη.
Όπως τα ηλιοτρόπια,

τα σώματα ανοίγουν ανεπαίσθητα
στην πυξίδα της ζεστασιάς.

Πηγή