Café Mabrouk, της Βερόνικα Αράντα

(μετάφρ.: nathalie)

Επιλέγω την ηρεμία
εκείνη τη μεταφυσική που περιστρέφεται
γύρω από τις τσαγιέρες,
όπου υπάρχει ένας χρόνος ρευστός, που αχνίζει
που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε παιχνίδια τζόγου.

Ο μεσαιωνικός χρόνος των ρολογιών άμμου
και των μαθηματικών.

Ο χρόνος στον οποίο ο χρυσοχόος κόβει φλούδες κεχριμπαριού
κι ο έμπορος είναι ρήμα κι αγόρευση,
ανάμεσα στα σεντούκια και τα μαχαιροπήρουνα,
και σε βερβερικά περιδέραια.

Ο χρόνος του θανάτου
που περνάει από το σουκ σε φορείο,
του εραστή που αναζητά εκ γενετής σημάδια
ωσάν αποκαλύψεις.

Ο χρόνος στον οποίο κρύβεσαι
και σε φαντάζομαι σ' ένα παλιό σπίτι
όπου μπαίνει λιγοστό φως
κι αντηχεί η οχλοβοή
του νότου της μεντίνας.

Κάτω από μια αψίδα
η βλαστήμια των ζητιάνων.
Αναμνήσεις από ένα απόγευμα στην Ουνταϊπούρ.

Ο αρωματοποιός ανακατεύει
πασχαλιές και περγαμόντο.

Πηγή