(Μετάφραση: Nathalie)
Δεν είναι εύκολο να είναι κανείς κρονόπιο. Το ξέρω λόγω βαθύτερων αιτιών, έχοντας προσπαθήσει να είμαι ένας καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου` γνωρίζω τις αποτυχίες, τις παραιτήσεις και τις προδοσίες. Το να είσαι φάμα ή ελπίδα είναι απλό, αρκεί να αφήνεσαι και η ζωή κάνει τα υπόλοιπα. Το να είσαι κρονόπιο είναι κόντρα τρίχα, κόντρα φως, κόντρα μυθιστόρημα, κόντρα χορός, κόντρα σε όλα, κοντραμπάσο, κόντρα φαγκότο, κόντρα και ξανά κόντρα κάθε μέρα κόντρα σε κάθε πράγμα που οι υπόλοιποι αποδέχονται και που έχει ισχύ νόμου. Κι αν το να είσαι κρονόπιο είναι δύσκολο και σποραδικό, εξίσου δύσκολο είναι να αντιπροσωπεύεις τους κρονόπιο, να τους σχεδιάζεις ή να τους σμιλεύεις. Ελάχιστες φορές έχω δει εικόνες μπροστά στις οποίες να μπορώ να πω: "Καλησαλένα, κρονόπιο κρονόπιο". Η λέσχη (της Στοκχόλμης) μου έστειλε πριν από καιρό τα σχέδια ενός παιδιού ονόματι Μιγέλ` τούτο το παιδί είχε δει, βρισκόταν στο πλευρό τους. Κι όταν ο Πάμπλο Νερούδα πήγε στη Στοκχόλμη για να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ, η λέσχη του δώρισε έναν κρονόπιο κόκκινο, χνουδωτό που ο Πάμπλο φύλαξε πάντα με αγάπη και γιόρτασε με ένα μήνυμα που έχω ήδη παραθέσει αλλού αλλά θα το επαναλάβω εδώ: Κρονόπιο όλου του κόσμου, ενωθείτε! Ενάντια στους ηλίθιους, τους δογματικούς, τους δυσοίωνους, τους κίτρινους, τους δειλούς, τους αδιάλλακτους, στα μικρόβια. Κρονόπιο! Εμπρός, μαρς!
(Δυο χρόνια πριν την τραγική 11η Σεπτεμβρίου, τούτοι οι χαρακτηρισμοί του Πάμπλο φαίνεται ήδη να ισχύουν για τον Πινοσέτ και τους συνεργούς του` ο καιρός των ποιητών είναι διαφορετικός από αυτόν των ημερολογίων, αλλά πολύ λίγοι το ξέρουν και πολύ λίγοι ακούν).
Papeles Inesperados, Alfaguara 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου