(Μετάφρ.: Nathalie)
Γράμμα δεύτερο
Μπαρσελόνα, άνοιξη του 77. Υπόγεια της Μις Περιπέτεια.-
Αγαπητέ Χουάν, εδώ και μέρες δεν έπαιρνα τη μηχανή (έχω περάσει αυτήν την τελευταία εβδομάδα γράφοντας πολύ μικρά ορνιθοσκαλίσματα σε κομμάτια ροζ γλιστερού χαρτιού), αλλά τώρα έχω όρεξη να σου γράψω ένα γράμμα πολύ μεγάλο, τρομερά περίτεχνο και κομψό από αυτήν την Μπαρσελόνα την Τρελόνγκα- συννεφιασμένη αύριο, ανοιξιάτικες τελετουργίες σε αναστολή- απ' όπου κινούνται οι πιο όμορφοι αναρχικοί του κόσμου. Μπαρσελόνα, ρόδο της Φωτιάς, την αποκαλούσαν οι αναρχικοί στις αρχές του αιώνα. Το πλακόστρωτο τρέμει όταν περνούν: αυτοί μιλούν για το θάνατο της ποίησης και της ζωής της ίδιας σαν ένα ιλιγγιώδες έργο τέχνης. Τούτο μ'αρέσει. Με πλησιάζει σε όνειρα με κβάζαρ, σε νόβα από ζελατίνη και γλυκό ψωμί, βυθιζόμενο και αναδυόμενο από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος. Βεντούζες. Όλα δεν τελειώνουν. But, η αγάπη. Υο visc, tu vius, ell viu, λένε οι Καταλανοί, nosaltres vivim, παρόλο που ατομικές βόμβες και δέντρα από ατσάλι θολώνουν τα μάτια μας: nosaltres viatjem, γυμνοί & ιδρωμένοι (ή τρέμοντας), κάνει ένα close-up κόβοντας στα δυο το χλωμό πρόσωπο μιας κοπέλας. Η Μπαρσελόνα έχει πολλές κοπέλες μόνες. Ελληνικά προφίλ, ξανθιές κοτσίδες, βραχνές φωνές, ένας Καστιλλιάνος με νότες Καταλανού, και κορμιά συνηθισμένα στη δουλειά, στα ρολόγια ξυπνητήρια που ακούγονται το πρωί. Κοπέλες που φαίνεται να βρίσκονταν πάντα στα μεταπολεμικά χρόνια. Τις αγαπώ με τρέλα. Κοπέλες που φεύγουν με ωτοστόπ για τη Narbonne, αγκαλιασμένες με τις φίλες τους, που φιλιούνται στο λαιμό, που χαϊδεύουν την κλειτορίδα τους αμοιβαία πάνω από τα μπλουτζίν, ξεπεσμένες ζωγράφοι με μακριά νύχια, ελευθεριακές με προηγούμενα τρομοκρατίας, φίνες ποιήτριες ικανές να βιάσουν στο μπάνιο της Ταινιοθήκης τον πιο μακιγιαρισμένο, εργάτριες που περιπλανούνται γύρω από τις Ramblas τα μεσάνυχτα, κλαίγοντας, κορίτσια από το Μαρόκο να σφυρίζουν μπροστά απ' τη θάλασσα, Γαλλίδες χαμένες στις λαβυρινθώδεις γειτονιές του λιμανιού, κοριτσάκια που τραγουδούν με το που βγαίνουν από τα σχολεία τους: διότι περιμένω να μη γυρίσω, διότι περιμένω να μη γυρίσω, κλπ. Εδώ μπορώ να είμαι τα πάντα, εκτός από κομψός. Πεπίτο Τεκίλα, Τόμος III, σελ. 608...
Η ζωή μου: ζω. Σε ένα κοινόβιο, ή κάτι τέτοιο, σε ένα μεγάλο σπίτι, αληθινή έπαυλη των αρχών του αιώνα. Έχω ένα μεγάλο δωμάτιο. Γράφω (προσπαθώ να γράψω) μια ποίηση 100% διαφορετική από αυτή που προηγείται εμού. Προσπαθώ να εξερευνήσω ζώνες άγνωστες σε μένα, αυτής της τόσο φθαρμένης, πολλαπλής, θαυμάσιας πραγματικότητας. Προσπαθώ να με μετατρέψω σε αυτό που είμαι ορισμένα βράδια: ένας λυσσασμένος σκύλος. Προσπαθώ να αγαπήσω, παρόλο που κάποιες φορές η Λίσα ή η Παλόμα, μια κοπέλα που εσύ δεν γνώρισες, με πετάν σε άλλους τόπους: υπερβολικά δύσκολο να ανοιχτείς σε νέες δίνες με τις παλιές εντός (και συμβαίνει και οι παλιές ΔΕΝ είναι παλιές, απλά ΕΙΝΑΙ). Το ρίσκο είναι να μείνεις περικυκλωμένος από αβύσσους. Είναι δελεαστικό, αλλά υπάρχουν ακόμη τόσα για να διανύσει κανείς, τόσα για να διακινδυνεύσει, τόσα για να κερδίσει.
Γνώρισα το Χοσέ Δονόσο. Επίσημος, έβγαλε από τη ντουλάπα του ένα ζευγάρι βιβλία γεμάτα με κινεζικούς ή γιαπωνέζικους χαρακτήρες. Μου είπε: μόλις μου τα έστειλαν από Τόκιο, είναι Το άσεμνο πουλί της νύχτας και η Στέψη. Του είπα Ουάουουου. Αυτός χαμογέλασε. Επίσης γνώρισα το Χουάν Μαρσέ, που βοήθησε πολύ τη μαμά μου όταν εκείνη ήταν άρρωστη. Φοβερός τύπος. Αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς τους μυθιστοριογράφους που αγνοούν την τέχνη των πλανόδιων μουσικών. Θα πεθάνω (δεν ξέρω αν από χαρά ή από λύπη) τη μέρα που θα μπορώ να αγοράσω ένα σπίτι με τα δικαιώματα ενός βιβλίου.
Επ' ευκαιρία: με τον Μπρούνο θα βγάλουμε, σχεδόν σίγουρα, ένα βιβλίο. Με πρόλογο μάλλον από τον Άριελ Ντόρφμαν, με τον οποίο αλληλογραφώ.
Κόσμος που βλέπω: περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ζωγράφους. Το γκρουπ Neón de Suro, bisexual κόσμο από τη Μαγιόρκα, όμορφοι όπως τα νησιά τους, τρελοί, ντανταϊστές, ομοφυλόφυλοι του FHAR (Ομοφυλoφιλικό μέτωπο επαναστατικής δράσης), ριζοσπάστριες φεμινίστριες, πουλιά από καουτσούκ.
Φίλα τον Λουσιάνο από μένα, πολυαγαπημένο παιδί, τον Αντρές, τον ωραίο Ρικάρντο και την ωραία Κάρλα.
Μια αγκαλιά.
Ρομπέρτο Μπολάνιο και γράφει γρήγορα όπως ο Τζέσε Τζ.
Πηγή
Γράμμα δεύτερο
Μπαρσελόνα, άνοιξη του 77. Υπόγεια της Μις Περιπέτεια.-
Αγαπητέ Χουάν, εδώ και μέρες δεν έπαιρνα τη μηχανή (έχω περάσει αυτήν την τελευταία εβδομάδα γράφοντας πολύ μικρά ορνιθοσκαλίσματα σε κομμάτια ροζ γλιστερού χαρτιού), αλλά τώρα έχω όρεξη να σου γράψω ένα γράμμα πολύ μεγάλο, τρομερά περίτεχνο και κομψό από αυτήν την Μπαρσελόνα την Τρελόνγκα- συννεφιασμένη αύριο, ανοιξιάτικες τελετουργίες σε αναστολή- απ' όπου κινούνται οι πιο όμορφοι αναρχικοί του κόσμου. Μπαρσελόνα, ρόδο της Φωτιάς, την αποκαλούσαν οι αναρχικοί στις αρχές του αιώνα. Το πλακόστρωτο τρέμει όταν περνούν: αυτοί μιλούν για το θάνατο της ποίησης και της ζωής της ίδιας σαν ένα ιλιγγιώδες έργο τέχνης. Τούτο μ'αρέσει. Με πλησιάζει σε όνειρα με κβάζαρ, σε νόβα από ζελατίνη και γλυκό ψωμί, βυθιζόμενο και αναδυόμενο από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος. Βεντούζες. Όλα δεν τελειώνουν. But, η αγάπη. Υο visc, tu vius, ell viu, λένε οι Καταλανοί, nosaltres vivim, παρόλο που ατομικές βόμβες και δέντρα από ατσάλι θολώνουν τα μάτια μας: nosaltres viatjem, γυμνοί & ιδρωμένοι (ή τρέμοντας), κάνει ένα close-up κόβοντας στα δυο το χλωμό πρόσωπο μιας κοπέλας. Η Μπαρσελόνα έχει πολλές κοπέλες μόνες. Ελληνικά προφίλ, ξανθιές κοτσίδες, βραχνές φωνές, ένας Καστιλλιάνος με νότες Καταλανού, και κορμιά συνηθισμένα στη δουλειά, στα ρολόγια ξυπνητήρια που ακούγονται το πρωί. Κοπέλες που φαίνεται να βρίσκονταν πάντα στα μεταπολεμικά χρόνια. Τις αγαπώ με τρέλα. Κοπέλες που φεύγουν με ωτοστόπ για τη Narbonne, αγκαλιασμένες με τις φίλες τους, που φιλιούνται στο λαιμό, που χαϊδεύουν την κλειτορίδα τους αμοιβαία πάνω από τα μπλουτζίν, ξεπεσμένες ζωγράφοι με μακριά νύχια, ελευθεριακές με προηγούμενα τρομοκρατίας, φίνες ποιήτριες ικανές να βιάσουν στο μπάνιο της Ταινιοθήκης τον πιο μακιγιαρισμένο, εργάτριες που περιπλανούνται γύρω από τις Ramblas τα μεσάνυχτα, κλαίγοντας, κορίτσια από το Μαρόκο να σφυρίζουν μπροστά απ' τη θάλασσα, Γαλλίδες χαμένες στις λαβυρινθώδεις γειτονιές του λιμανιού, κοριτσάκια που τραγουδούν με το που βγαίνουν από τα σχολεία τους: διότι περιμένω να μη γυρίσω, διότι περιμένω να μη γυρίσω, κλπ. Εδώ μπορώ να είμαι τα πάντα, εκτός από κομψός. Πεπίτο Τεκίλα, Τόμος III, σελ. 608...
Η ζωή μου: ζω. Σε ένα κοινόβιο, ή κάτι τέτοιο, σε ένα μεγάλο σπίτι, αληθινή έπαυλη των αρχών του αιώνα. Έχω ένα μεγάλο δωμάτιο. Γράφω (προσπαθώ να γράψω) μια ποίηση 100% διαφορετική από αυτή που προηγείται εμού. Προσπαθώ να εξερευνήσω ζώνες άγνωστες σε μένα, αυτής της τόσο φθαρμένης, πολλαπλής, θαυμάσιας πραγματικότητας. Προσπαθώ να με μετατρέψω σε αυτό που είμαι ορισμένα βράδια: ένας λυσσασμένος σκύλος. Προσπαθώ να αγαπήσω, παρόλο που κάποιες φορές η Λίσα ή η Παλόμα, μια κοπέλα που εσύ δεν γνώρισες, με πετάν σε άλλους τόπους: υπερβολικά δύσκολο να ανοιχτείς σε νέες δίνες με τις παλιές εντός (και συμβαίνει και οι παλιές ΔΕΝ είναι παλιές, απλά ΕΙΝΑΙ). Το ρίσκο είναι να μείνεις περικυκλωμένος από αβύσσους. Είναι δελεαστικό, αλλά υπάρχουν ακόμη τόσα για να διανύσει κανείς, τόσα για να διακινδυνεύσει, τόσα για να κερδίσει.
Γνώρισα το Χοσέ Δονόσο. Επίσημος, έβγαλε από τη ντουλάπα του ένα ζευγάρι βιβλία γεμάτα με κινεζικούς ή γιαπωνέζικους χαρακτήρες. Μου είπε: μόλις μου τα έστειλαν από Τόκιο, είναι Το άσεμνο πουλί της νύχτας και η Στέψη. Του είπα Ουάουουου. Αυτός χαμογέλασε. Επίσης γνώρισα το Χουάν Μαρσέ, που βοήθησε πολύ τη μαμά μου όταν εκείνη ήταν άρρωστη. Φοβερός τύπος. Αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς τους μυθιστοριογράφους που αγνοούν την τέχνη των πλανόδιων μουσικών. Θα πεθάνω (δεν ξέρω αν από χαρά ή από λύπη) τη μέρα που θα μπορώ να αγοράσω ένα σπίτι με τα δικαιώματα ενός βιβλίου.
Επ' ευκαιρία: με τον Μπρούνο θα βγάλουμε, σχεδόν σίγουρα, ένα βιβλίο. Με πρόλογο μάλλον από τον Άριελ Ντόρφμαν, με τον οποίο αλληλογραφώ.
Κόσμος που βλέπω: περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ζωγράφους. Το γκρουπ Neón de Suro, bisexual κόσμο από τη Μαγιόρκα, όμορφοι όπως τα νησιά τους, τρελοί, ντανταϊστές, ομοφυλόφυλοι του FHAR (Ομοφυλoφιλικό μέτωπο επαναστατικής δράσης), ριζοσπάστριες φεμινίστριες, πουλιά από καουτσούκ.
Φίλα τον Λουσιάνο από μένα, πολυαγαπημένο παιδί, τον Αντρές, τον ωραίο Ρικάρντο και την ωραία Κάρλα.
Μια αγκαλιά.
Ρομπέρτο Μπολάνιο και γράφει γρήγορα όπως ο Τζέσε Τζ.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου