Μετά το Big Bang, της Γκάτα Κατάνα

(μετάφραση: nathalie)

Ποιητές του κόσμου:
Ξέρω καλά πως έχετε ναυαγήσει άλλα νησιά,
άλλους καιρούς, άλλα οράματα...
Μα ξέρω επίσης πως έπρεπε να δραπετεύσετε κυνηγημένοι
απ' τις ίδιες αποτυχίες,
απ την ίδια ξεδιαντροπιά που κυρτώνει κολώνες
και θερίζει θελήσεις,
απ' την ίδια κοινοτυπία και βαρβαρότητα που μας οργώνει,
απ' το πρώτο λεπτό μετά το Big Bang,
ή μετά την έβδομη ημέρα,
σύμφωνα με την ερμηνεία.
Τα ξέρω καλά όλα αυτά.
Πως σας απέκλεισαν,
σας πήραν για εισβολείς
και σας εξανάγκασαν να ζητιανεύετε
ένα ξεροκόμματο για ένα στίχο,
και για ένα στίχο τη ζωή.
Ένα στίχο που είναι ο μοναδικός,
πάντα σε παρελθόντα χρόνο,
αλλά υπήρξαμε,
η μοναδική απόδειξη του ότι υπήρξαμε μεγάλοι,
πάντα σε παρελθόντα χρόνο,
αλλά υπήρξαμε,
υπήρξαμε.

Κι ακόμα κι έτσι
βρεθήκατε αναγκασμένοι να σκύψετε το κεφάλι,
να ψάξετε μια αληθινή δουλειά,
μια αληθινή δουλειά,
κι όχι τούτη την ανοησία ακίνδυνου λόγου,
κι όχι τούτη την αλητήρια πολυλογία που
κλονίζει τη γη σπείροντας
τραγούδια για κοτόπουλα που
εξεγείρονται
ενάντια σε γεωργούς,
ποιά γάτα με τρία πόδια
και ποιό κινέζικο παραμύθι
Ξέρω καλά πως εξαπατηθήκατε,
πως σας κάλεσαν να φύγετε από τη σπηλιά,
πως δεν είχατε ποτέ θέση εκεί
ούτε ήταν η ώρα σας
πως σας κάλεσαν να πεθάνετε σ' εξοστρακισμό
πως σας παρέθεσαν μάταια κι επίσης
χειραγώγησαν τις λέξεις σας.
Γι' αυτό πρέπει να έρθετε το συντομότερο δυνατόν.
Γι' αυτό ακριβώς ήρθα προσωπικά να σας στρατολογήσω,
μ' αυτή την άκαιρη αγόρευση που φοβίζει,
και υψώνω τη φωνή σαν μια γροθιά
και φαίνεται πως θυμώνω
(και δε θυμώνω, είναι που ποτέ δεν με ακούτε)
Ήρθα να σας ζητήσω να ενωθείτε μαζί μου
στην τελευταία κίνηση, την οριστική,
την ποτέ ξανά,
ο στίχος ή η ζωή,
να σας καλέσω να εξεγερθείτε ενάντια σ' αυτήν
την αδικία που μας εξορίζει,
αρνηθείτε κατηγορηματικά
τον αντιπαραγωγικό θρήνο
ή τη σιωπή λόγω φόβου.
Ποιητές του κόσμου,
έχει έρθει η ώρα να σηκωθείτε
σαν ένα βροντερό τσουνάμι
που σαρώνει τους δρόμους και οργώνει
τις σωληνώσεις και τα ποτάμια...
αφήνοντας πίσω του μια απόδειξη,
ίσως το τελευταίο
χνάρι
ζωντανής ελπίδας.
Έχει έρθει η ώρα
να τελειώνουμε με τη θλιβερή ποίηση που αυτοϊκανοποιείται,
να γλείψουμε τις πληγές μας και να ταΐσουμε πικρίες,
του συμβουλές πουλώ και για μένω δεν έχω.
Πρέπει να γιορτάσουμε.
Πρέπει να βγούμε απ' τις σπληλιές μας
όχι σα φοβισμένα κουνελάκια μα
σαν οι ήρωες που υπήρξαμε.
Διότι υπήρξαμε κι ο χρόνος θα μας δικαιώσει.
Και διότι όπου κάτι υπήρξε πάντα κάτι μένει.
Ξέρω πως σε σας μένει κάποια αθωότητα,
που ακόμη, μερικές φορές.
όταν δε σας βλέπει κανείς γελάτε σαν παιδιά
και κάθεστε να συζητήσετε στη φωτιά
και συνεχίζουν να σας εκπλήσσουν
και να σας θαμπώνουν
τ' άστρα,
κι ενίοτε,
ακόμη,
έχετε νιώσει οι πιο ευτυχισμένοι στη γη.
Αυτό είναι που πρέπει να διηγηθείτε.
Έχει έρθει η ώρα ν' αναπαράγουμε
το πιο χαρούμενο απ' τα τραγούδια
για να πολεμήσουμε την οπισθοφυλακή.
Πρέπει να τελειώνουμε με την ηττοπάθεια
και το στείρο θρήνο,
με την ομφαλοσκόπηση και τον κυνισμό
τον αμείλικτο.
Σύντροφοι,
πρέπει να τελειώνουμε οριστικά με τη θλιβερή ποίηση.
Ακόμη κι αν γι' αυτό θα πρέπει να με σκοτώσετε.