(Μετάφρ.: Nathalie)
Είναι ο ουρανός πια. Ή η νύχτα. Ή η θάλλασα που με διεκδικεί
με τη φωνή των ποταμών μου να τρέμει ακόμη στη βροντή του,
με τα κεκλιμένα μάρμαρά του να ενσαρκώνονται στην άμμο,
και ο άνθρωπος του φεγγαριού με τη φώκια του τσίρκου,
και βίτσια μάγουλων βαμμένων στα λιμάνια
κι ο στοργικός του ορίζοντας, πάντα παιδί και πάντα αιώνιος.
Αν πρέπει να ζήσω, ας είναι δίχως τιμόνι και σε ντελίριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου