(Μετάφρ.: Nathalie)
Παρίσι, 1960
1 Νοεμβρίου
Λείπει η ζωή μου, λείπω στη ζωή μου, έφυγα με τούτο το πρόσωπο που δεν βρίσκω, που δεν θυμάμαι.
18 Δεκεμβρίου
18 Δεκεμβρίου
Κρίσιμη νύχτα. Νύχτα μέσα στη νύχτα. Η νύχτα μου. Η αξία μου. Εγώ η ίδια. Η ασφυκτιώσα αγαπά την έλλειψη αέρα. Αναμνήσεις μιας ναυαγού. Όνειρα μιας ναυαγού. Τι μπορεί να ονειρευτεί μια ναυαγός αν όχι πως χαϊδεύει την άμμο της ακτής.
21 Δεκεμβρίου
21 Δεκεμβρίου
Χθες το βράδυ ήπια νερό μέχρι τις τρεις το πρωί. Ήμουν λίγο μεθυσμένη κι έκλαιγα. Μου ζητούσα νερό σαν να ήμουν η μητέρα μου. Μου έδινα να πιω με αηδία.
23 Δεκεμβρίου
23 Δεκεμβρίου
Το δάσος ήταν σκοτεινό. Γι' αυτό τα κρεμάμενα απ' τα κλαδιά φύλλα απειλούσαν με ένα χρώμα μαύρο, όχι πράσινο. "Όλα είναι ψέματα", σκέφτηκα, "μέχρι κι αυτό που μου έλεγαν για χρώμα των φύλλων." Φοβόμουν τόσο που δεν ήξερα αν προχωρούσα ή αν οπισθοχωρούσα.
Ξύπνησα βλέποντάς με σαν ένα σώμα χωρίς δέρμα, μια άφιξη.
31 Δεκεμβρίου
Όταν εισήλθα στο δωμάτιο φοβήθηκα γιατί το φως ήταν ήδη αναμμένο και το χέρι μου συνέχιζε να επιμένει μέχρι που είπα: Είναι ήδη αναμμένο. Έβγαλα το παντελόνι μου κι ανέβηκα στην καρέκλα για να κοιτάξω πώς είμαι με το πουλόβερ και το σλιπ` είδα το νεανικό κορμί μου` έπειτα κατέβηκα και πλησίασα εκ νέου τον καθρέφτη: Φοβάμαι, είπα. Επιθεώρησα τα χαρακτηριστικά μου και βαρέθηκα. Πεινούσα και είχα όρεξη να σπάσω κάτι. Κατευθύνθηκα στο τραπέζι και θέλησα να γράψω ένα ποίημα αλλά φοβήθηκα να μεγεθύνω την αταξία των βιβλίων και των χαρτιών. Δάγκωσα τα χείλη μου και δεν ήξερα τι να κάνω με τα χέρια. Με τρόμαζε να με γνωρίζω περπατώντας γύρω απ' το ακατάστατο δωματιάκι, με το στόμα να κατασπαράσσεται και τη μνήμη πετρωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου