(Μετάφρ.: Nathalie)
Γυροφέρνουν τα φαντάσματα της Πλάσα Ρεάλ τις σκάλες του σπιτιού μου. Καλυμμένος ως τα φρύδια, ακίνητος στο κρεβάτι, ιδρωμένος, ενώ επαναλαμβάνω στο μυαλό μου λέξεις που δε λένε τίποτα, τα αισθάνομαι να περιστρέφονται, να ανάβουν και να σβήνουν τα φώτα, να ανεβαίνουν με μια αβάσταχτη νωθρότητα ως τη στέγη. Εγώ είμαι το φεγγάρι, προτείνει κάποιος. Αλλά προηγουμένως υπήρξα ο αρχηγός της συμμορίας και είχα τον Άραβα στο στόχαστρό μου και τράβηξα τη σκανδάλη τη λιγότερο ευνοϊκή στιγμή. Στενοί δρόμοι στο εσωτερικό του 5ου Διαμερίσματος, χωρίς πιθανότητες να διαφύγω ή να αλλάξω τη μοίρα που υπερίπτατο πάνω απ'τα λαδωμένα μαλλιά μου σαν μια μαγική τζελάμπα. Λέξεις που απομακρύνονται η μία από την άλλη. Παιχνίδια της πόλης επινοημένα από αμνημονεύτων χρόνων... "Φρανκφούρτη"... "Μια ξανθιά κοπέλα στο πιο μεγάλο παράθυρο του οικοτροφείου"... "Πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα"... Είμαι ο ίδιος ξόρκι του εαυτού μου. Τα χέρια μου ψηλαφίζουν μια τοιχογραφία στην οποία κάποιος, είκοσι εκατοστά ψηλότερος από εμένα, παραμένει στη σκιά, με τα χέρια στις τσέπες της ζακέτας του, προετοιμάζεται για το θάνατο και τη διαφάνεια που θα ακολουθήσει. Η γλώσσα των άλλων είναι ακατανόητη για μένα. "Κουρασμένος μετά από πολλές μέρες χωρίς ύπνο"... "Μια ξανθιά κοπέλα κατέβηκε τις σκάλες"... "Με λένε Ρομπέρτο Μπολάνιο"... "Άνοιξα τα χέρια μου"...
Γυροφέρνουν τα φαντάσματα της Πλάσα Ρεάλ τις σκάλες του σπιτιού μου. Καλυμμένος ως τα φρύδια, ακίνητος στο κρεβάτι, ιδρωμένος, ενώ επαναλαμβάνω στο μυαλό μου λέξεις που δε λένε τίποτα, τα αισθάνομαι να περιστρέφονται, να ανάβουν και να σβήνουν τα φώτα, να ανεβαίνουν με μια αβάσταχτη νωθρότητα ως τη στέγη. Εγώ είμαι το φεγγάρι, προτείνει κάποιος. Αλλά προηγουμένως υπήρξα ο αρχηγός της συμμορίας και είχα τον Άραβα στο στόχαστρό μου και τράβηξα τη σκανδάλη τη λιγότερο ευνοϊκή στιγμή. Στενοί δρόμοι στο εσωτερικό του 5ου Διαμερίσματος, χωρίς πιθανότητες να διαφύγω ή να αλλάξω τη μοίρα που υπερίπτατο πάνω απ'τα λαδωμένα μαλλιά μου σαν μια μαγική τζελάμπα. Λέξεις που απομακρύνονται η μία από την άλλη. Παιχνίδια της πόλης επινοημένα από αμνημονεύτων χρόνων... "Φρανκφούρτη"... "Μια ξανθιά κοπέλα στο πιο μεγάλο παράθυρο του οικοτροφείου"... "Πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα"... Είμαι ο ίδιος ξόρκι του εαυτού μου. Τα χέρια μου ψηλαφίζουν μια τοιχογραφία στην οποία κάποιος, είκοσι εκατοστά ψηλότερος από εμένα, παραμένει στη σκιά, με τα χέρια στις τσέπες της ζακέτας του, προετοιμάζεται για το θάνατο και τη διαφάνεια που θα ακολουθήσει. Η γλώσσα των άλλων είναι ακατανόητη για μένα. "Κουρασμένος μετά από πολλές μέρες χωρίς ύπνο"... "Μια ξανθιά κοπέλα κατέβηκε τις σκάλες"... "Με λένε Ρομπέρτο Μπολάνιο"... "Άνοιξα τα χέρια μου"...
Amberes, 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου