(μετάφρ.: nathalie)
Ο Κύριος Κερτ
Κομπέιν, τραγουδιστής τον Nirvana, ήταν ένα
ψάρι. Ένα θλιμμένο ψάρι, ένα ψαράκι
φρικαρισμένο, χαμένο στο τεράστιο
ενυδρίο γεμάτο με βρομόνερο των ημερών και των νυχτών. Ο Κερτ Κομπέιν αντιπροσώπευε
όλη την αηδία που μπορείς να νιώσεις για
τη βορειαμερικάνικη καταναλωτική
κοινωνία. Ο Κομπέιν, ένας πάνκης
εμπνεόμενος από τον Χέντριξ, ήταν ίσως
ο τελευταίος των αναρχικών μιας γενιάς
εξολοκλήρου κυριαρχούμενης από το
νεοφιλελεύθερο κύμα στην ηθική στάση.
Ο Κομπέιν ήταν 27 χρονών, πήγαινε κόντρα
στους καλούς τρόπους στο τραπέζι και
στο κρεβάτι, κόντρα στο να μη ξύνεις τη
μύτη σου. Ο Κύριος Κομπέιν ήταν υποστηρικτής
του να ξύνεις τα μπαλάκια σου δημοσίως
και να φτύνεις μπροστά στους ισχυρούς
της Βόρειας Αμερικής. Αυτές τις τελευταίες
μέρες έφυγαν δύο από τους μεγαλύτερους.
Ο Κύριος Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο απρεπής
συγγραφέας από την Καλιφόρνια, πιο
απρεπής από τον Μίλλερ, και ο Κύριος
Κομπέιν. Αμφότεροι μύγες στο
πρωϊνό με βορειοαμερικάνικες βιταμίνες.
Αμφότεροι στη μήτρα της αναρχίας.
Αμφότεροι δυστυχισμένοι. Ο ένας, ο
Τσαρλς, πιστός του σεξ και του αλκοόλ.
Ο άλλος, πιστός της ηρωίνης και της
μουσικής. Καταραμένοι ήρωες μιας
καταραμένης κοινωνίας.
Ο Κομπέιν, όπως είχα ήδη πει, αντιπροσώπευε την τελευταία χειροβομβίδα του κατακερματισμού μιας γενιάς που πολύ σύντομα σταμάτησε να είναι νέα και ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. Είναι η ίδια μου η γενιά, μια γενιά χωρίς ταυτότητα που από την εφηβεία της εκπαιδεύτηκε στις αξίες της παραγωγής και της αναπαραγωγής, μια γενιά που προκειμένου να πάει κόντρα στη γενιά του κόσμου που σήμερα είναι σαράντα και που ασχολήθηκε στα νιάτα της με την ανευθυνότητα, υποστήριξε τις σημαίες των γονιών [της γενιάς αυτής], τις σημαίες της υπευθυνότητας, τη σημαία του “clean image”, του “clean image” του όχι στα τσιγάρα, του ναι στην κουλτούρα του υγιούς μυαλού και σώματος, του “clean image” των ξεκάθαρων και ξεχωριστών σκέψεων, των ορθολογικών σκέψεων, των καλών λόγων και της καλής συμπεριφοράς. Ίσως χωρίς να το ξέρει, ο Κύριος Κερτ Κομπέιν είχε κάτι από Μπωντλαίρ, κάτι από Ρεμπώ. Ίσως χωρίς να το ξέρει ο κόσμος ήταν μικρός γι’ αυτόν. Αυτό για το οποίο ήταν όμως βέβαιος ο Κύριος Κομπέιν ήταν πως αυτόν τον ίλιγγο του κόσμου ήταν καλύτερο να τον διασχίσεις διαμέσου μιας κραυγής, διαμέσου μιας σύριγγας, διαμέσου μιας μήτρας, διαμέσου ενός κίτρινου τσιγάρου, διαμέσου του εύθραυστου κορμιού της πανκ γκόμενάς του Κόρτνεϊ Λαβ, διαμέσου μιας ηλεκτρικής κιθάρας. Ίσως χωρίς να το ξέρει, ο Κύριος Κομπέιν μας έκλεψε για πάντα τη Νιρβάνα.
Ο Κομπέιν, όπως είχα ήδη πει, αντιπροσώπευε την τελευταία χειροβομβίδα του κατακερματισμού μιας γενιάς που πολύ σύντομα σταμάτησε να είναι νέα και ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. Είναι η ίδια μου η γενιά, μια γενιά χωρίς ταυτότητα που από την εφηβεία της εκπαιδεύτηκε στις αξίες της παραγωγής και της αναπαραγωγής, μια γενιά που προκειμένου να πάει κόντρα στη γενιά του κόσμου που σήμερα είναι σαράντα και που ασχολήθηκε στα νιάτα της με την ανευθυνότητα, υποστήριξε τις σημαίες των γονιών [της γενιάς αυτής], τις σημαίες της υπευθυνότητας, τη σημαία του “clean image”, του “clean image” του όχι στα τσιγάρα, του ναι στην κουλτούρα του υγιούς μυαλού και σώματος, του “clean image” των ξεκάθαρων και ξεχωριστών σκέψεων, των ορθολογικών σκέψεων, των καλών λόγων και της καλής συμπεριφοράς. Ίσως χωρίς να το ξέρει, ο Κύριος Κερτ Κομπέιν είχε κάτι από Μπωντλαίρ, κάτι από Ρεμπώ. Ίσως χωρίς να το ξέρει ο κόσμος ήταν μικρός γι’ αυτόν. Αυτό για το οποίο ήταν όμως βέβαιος ο Κύριος Κομπέιν ήταν πως αυτόν τον ίλιγγο του κόσμου ήταν καλύτερο να τον διασχίσεις διαμέσου μιας κραυγής, διαμέσου μιας σύριγγας, διαμέσου μιας μήτρας, διαμέσου ενός κίτρινου τσιγάρου, διαμέσου του εύθραυστου κορμιού της πανκ γκόμενάς του Κόρτνεϊ Λαβ, διαμέσου μιας ηλεκτρικής κιθάρας. Ίσως χωρίς να το ξέρει, ο Κύριος Κομπέιν μας έκλεψε για πάντα τη Νιρβάνα.
La Prensa, Bogotá, 17 de abril de 1994, p. 26
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου