άτιτλο, του Κάρλος Σάλεμ

(μετάφρ.: nathalie)


Υπάρχουν φιλιά που υψώνουν
παλάτια στον αέρα
ανάμεσα σε δυο στόματα
με μια πόρτα σε κάθε μεριά.

Αντιστοιχεί τότε
να τ' ανοίξει κανείς χωρίς φόβο
να διασχίσει το μεγάλο σαλόνι
στα σκοτεινά
με την καρδιά στο ένα χέρι
και στην άλλη το φακό
της αμοιβαίας επιθυμίας
να φωτίζει την απόσταση
της αγκαλιάς που έρχεται.   

Προτείνεται ν' αφεθούν απ' έξω
οι μνήμες ιστού αράχνης
οι αναμνήσεις
με γεύση στάχτης
και τα φαντάσματα άλλων κορμιών
μιας και για να διασχίσετε
το παλάτι ενός φιλιού
είναι απαραίτητο να νιώθετε καινούριοι.  

Είναι βολικό να φέρει κανείς προμήθειες
γιατί  οι πυξίδες έχουν λιώσει
και δεν μπορεί να προβλέψει
τη διάρκεια του ταξιδιού
μέχρι τον οριζόντιο ορίζοντα
των συναντήσεων. 
 
Το να διασχίζει κανείς το παλάτι συνήθως προκαλεί
τρομερή δίψα
που μόνο σβήνει
ή ανάβει ακόμα περισσότερο
έλα να μάθεις με καλές γουλιές ουίσκι
από το κακό.  
 
Ενίοτε θα μας ανακόψει
ο τρόμος
για το άγνωστο
το θράσος ενός πηγαδιού
ο δροσερός αέρας μιας αβύσσου.
Και μπροστά σ' αυτά δεν υπάρχουν οδηγίες.

Αλλά ορισμένοι συγγραφείς διαβεβαιώνουν
πως το να πέφτεις είναι μια μορφή
του ν' αρχίζεις να πετάς
και πως μπορεί να δει κανείς το σκοτάδι μόνο

με τα μάτια ανοιχτά.  

Επίσης μπορούμε
να μείνουμε έξω απ' το παλάτι
από αέρα
στην άλλη πλευρά των υποσχέσεων
της πόρτας 
ασφαλείς από τον κίνδυνο
της όρεξης
και της φλεγόμενης ευχαρίστησης 
των ανακαλύψεων.

Σε κάθε περίπτωση
πρέπει ν' αποφασίσει κανείς.

Ακούς τούτο τον ήχο
από ποτήρια που είναι γι' άδειασμα;

Είμαι εγώ.

Χτυπάω το κουδούνι.

Κι αν μου ανοίξεις
θα μπω. 

Πηγή