“Η ελπίδα”, του Ρομπέρτο Μπολάνιο

(Μετάφρ.: Nathalie)

Τα σύννεφα χωρίζουν. Το σκοτάδι
ανοίγει, χλωμή σχισμή στον ουρανό.
Αυτό που έρχεται απ' το βάθος
είναι ο ήλιος. Το εσωτερικό των σύννεφων,
προηγουμένως απόλυτο, λάμπει σαν ένα αγόρι
αποκρυσταλλωμένο. Δρόμοι καλυμμένοι
από κλαδιά, βρεγμένα φύλλα, ίχνη.
Έχω παραμείνει σιωπηλός κατά τη διάρκεια της καταιγίδας και τώρα η πραγματικότητα ανοίγεται μπροστά μου.
Ο αέρας σέρνει συστάδες από σύννεφα
σε διαφορετικές διευθύνσεις.
Ευχαριστώ τον ουρανό που έχω κάνει έρωτα

με τις γυναίκες που έχω αγαπήσει.

Από τη σκοτεινή, χλωμή σχισμή, έρχονται

οι μέρες σαν αγόρια που περπατούν.

 La universidad desconocida, 2007

Πηγή