“Σαν μια παλιά αναρχική μπαλάντα”, του Ρομπέρτο Μπολάνιο

μετάφρ.: Nathalie

Τους αληθινούς ποιητές δεν τους ενδιαφέρει

να τους παρατηρούν ενώ γράφουν

Όταν μιλούν με τα πουλιά των τροπικών

στα ημερολόγια ή στις επιστολές τους

ξαπλωμένοι στη σκιά μιας ιτιάς

περιμένοντας να περάσει

κάποιο φορτηγάκι από το δρόμο

Γράμματα προφανώς γλυκά

που τα παιδιά διαβάζουν- αργά

σε ένα εστιατόριο ενώ σουρουπώνει

και το εστιατόριο είναι ένας ήσυχος αερόλιθος

στο κέντρο του δειλινού

Οι αληθινοί ποιητές εμφανίζονται

κομπάρσοι σε παλιές ταινίες

Τα φανατικά παιδιά

των χωριών των χαμένων ανάμεσα σε βουνά και ζούγκλες

τους αναγνωρίζουν

(τους αναγνωρίζουν όταν τους βλέπουν

να πίνουν μπίρα στις ταράτσες)

τους λένε εσύ είσαι

αυτός που πέρασε από μία οδό

όπου ήταν o Ρόμπινσον ενώ μιλούσε με έναν αστυνομικό

-διαμάντια μισού δευτερολέπτου

διάρκειας

όμως Άπειρα όπως οι νεαροί εραστές

και το υδρογόνο

Οι αληθινοί ποιητές τρυφερότατοι

να μπλέκονται πάντα στους πιο απαίσιους κατακλυσμούς

στους πιο θαυμάσιους

χωρίς να τους ενδιαφέρει

να κάψουν την έμπνευσή τους,

δίνοντάς την

χαρίζοντάς την

σαν αυτόν που πετά πέτρες και φτερά

Άκου ποιητή, του λεν,

συνέδεσε το ξημέρωμα

Άκου ποιητή, ξεσυνέδεσε τις αστραπές

Οποιοδήποτε πράγμα που να πιστοποιεί την έλλειψη κενού

Και η βροχή πέφτει για μέρες

και οι συννεφιασμένες μέρες συνεχίζουν

βδομάδες γύρω από τη λεωφόρο

Ακούς αυτό το γέλιο;

Αγαπημένη μου, ακούς αυτά τα γελάκια;

λεν οι ποιητές

όταν καταλαβαίνουν ότι μετά τα Θωρακισμένα Αυτοκίνητα

ο κόσμος ξεκινά

να σχεδιάζει νέες ταραχές

Το κίνημα της Σφενδόνης

H Αντίσταση

Η Διασπορά

Οι μακριές γραμμές της μετανάστευσης

Και οι ποιητές στηριζόμενοι σε μια σημύδα

ενώ το χιόνι πέφτει αργά

και τα παιδιά σκεπάζονται

με δέρματα από κογιότ

(σκεπάζονται με εφημερίδες

υποστηρίζοντας το ένα το άλλο)

μεταναστεύουν

Μεταναστεύουν. Μεταναστεύουν

Και τα ατέλειωτα βουνά της Αμερικής

είναι σαν ένα ανώνυμο ποίημα

ένα  τοτέμ αποκρυπτογράφητο που γυρίζει

(τα βουνά και οι ατέλειωτοι αντικατοπτρισμοί

της Αμερικής τη νύχτα)

είναι σαν λέξεις,

αυτές οι χειρονομίες στο σκοτάδι

καλουπωμένες όμοια με ένα κομμάτι από μέταλλο

από όλη την ελπίδα και όλο το φόβο

Εκτός αυτού

η αγάπη αφιερώνει στην περιπέτεια

αυτά τα πρόσωπα

και η περιπέτεια αφιερώνει στην αγάπη

αυτές τις λεωφόρους τις προφανώς μοναχικές.

Muchachos desnudos bajo el arcoiris de fuego (1979)

Πηγή