Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Ο Γκοτζίλα στο Μεξικό, του Ρομπέρτο Μπολάνιο

(μετάφραση: nathalie)



Άκου προσεκτικά, γιε μου: οι βόμβες έπεφταν
πάνω στην Πόλη του Μεξικού
αλλά κανείς δεν το αντιλαμβανόταν.
Ο αέρας έφερε το δηλητήριο μέσα
από τους δρόμους και τ' ανοιχτά παράθυρα.
Εσύ μόλις είχες φάει κι έβλεπες στην τηλεόραση
κινούμενα σχέδια.
Εγώ διάβαζα στο διπλανό δωμάτιο
όταν κατάλαβα πως θα πεθαίναμε.
Παρά τη ζαλάδα και τις ναυτίες σύρθηκα
ως την τραπεζαρία και σε βρήκα στο πάτωμα.
Αγκαλιαστήκαμε. Με ρώτησες τι συνέβαινε
και δεν είπα πως ο θάνατος μας είχε
στο πρόγραμμά του
αλλά πως θ' αρχίζαμε ένα ταξίδι.
ακόμα ένα, μαζί, και να μη φοβάσαι.
Φεύγοντας, ο θάνατος ούτε καν
μας έκλεισε τα μάτια.
Τι είμαστε; με ρώτησες μια βδομάδα ή ένα χρόνο αργότερα
Μυρμήγκια, μέλισσες, λάθος αριθμοί
στη μεγάλη σάπια σούπα της τύχης;
Είμαστε ανθρώπινα πλάσματα, γιε μου, σχεδόν πουλιά,
λαϊκοί ήρωες και μυστικά.

Πηγή

2 σχόλια:

  1. Αν μου επιτρέπετε μερικά σχόλια: "Άκου να δεις, γιε μου". "Όταν κατάλαβα πως θα πεθαίναμε". Το "πρόγραμμα του θανάτου" δεν μπορεί ν' αποδοθεί έτσι, δεν σημαίνει τίποτα για τον αναγνώστη έτσι. "Φεύγοντας ο θάνατος, κλπ". Η σούπα δεν μπορεί να είναι σάπια. Τα φαγητά χαλάνε, δεν σαπίζουν. Το "μυστικά" πού αναφέρεται;
    Σας ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα κι ευχαριστώ για το σχόλιο. Έκανα κάποιες διορθώσεις με αφορμή τις παρατηρήσεις σας, ωστόσο πάντα στη μετάφραση το ζήτημα είναι να μεταφέρουμε τον λόγο του εκάστοτε συγγραφέα και όχι να τον διορθώσουμε. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι ένα ποίημα. Δεν έχει κυριολεκτικό λόγο. Η σούπα μπορεί να είναι σάπια και οι άνθρωποι μπορούν να είναι μυστικά. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή