Albergo del sole II, του Χόρχε Εδουάρδο Εγιέλσον

(μετάφρ.: nathalie)

Μια μέρα εσύ μια μέρα
θ' ανοίξεις τούτη την πόρτα και θα με δεις κοιμισμένο
με μια γαλάζια σπίθα στο προφίλ
και θα δεις επίσης την καρδιά μου
και το πουκάμισό μου από λευκά φτερά
να ζητά βοήθεια στο μπαλκόνι
και θα δεις ακόμη
θα δεις ένα σιδερένιο ράντζο
μαζί με μια αχυρένια καρέκλα
κι ένα ξύλινο τραπέζι
μα πάνω απ' όλα
θα δεις ένα ακάθαρτο κουρέλι
αντί για τη χαρά μου
θα καταλάβεις τότε
πόσο σε αγαπούσα
και γιατί κατά τη διάρκεια αιώνων
κοιτούσα μόνο τούτη την πόρτα και σχεδίαζα
σχεδίαζα και κοιτούσα τούτη την πόρτα
και σχεδίαζα εκ νέου
με μεγάλη προσοχή
θα καταλάβεις ακόμη
γιατί όλες τις νύχτες
πάνω στο κουρασμένο μου δέρμα
ανάμεσα σε χίλια χρυσά σημάδια
και τατουάζ κι εντυπωσιακές ρυτίδες
μ' έκανε να κλαίω πάνω απ' όλα
μια ουλή που έλεγε
σε λατρεύω σε λατρεύω σε λατρεύω

Πηγή