(μετάφραση: Nathalie)
Από το πιο μακρινό
επιστρέφεις με κινούμενη άμμο στα χείλη
κάτω από την επιφάνεια του σουπερνόβα
αμέτρητου χιονιού στις ματιές μας
που περνούν υφέρπουσες κι ανυπόμονες σαν κόμπρα
στην αποβάθρα όπου σηκώνουμε τα φρύδια και τα χαμόγελα
στο λαμπερό αστέρι για να αντιμετωπίσουμε το μούγκρισμα από τις ράγες
ενώ αναρωτιόμαστε, πόσες αυλακώσεις χρειάζονται για να συναρμολογηθεί
ο λογάριθμος του κορμιού δίχως να μαραζώσει
το διάπυρο σάλιο ενώ διασχίζει το άκαμπτο δόγμα
σαν ένα μαχαίρι που μοιράζει το μήλο του παραδείσου
και γδυνόμαστε με την τρυφερότητα αυτού που κάνει οριγκάμι;
Πώς να το ξέρουμε αν τώρα μας διακόπτει το τελευταίο βαγόνι
αυτό των τρεις το πρωί που έρχεται σαν μια λεπίδα
ζαρώνει την πολυπλοκότητα της ισορροπίας όπου το χαμόγελό σου με φτάνει
εκκολαπτόμενο σαν μαύρη πεταλούδα στην έρημο
ανάμεσα στις σκάλες και το μεταλλικό θόρυβο
που αφήνει μιαν άλω από κενό στον καβάλο
κι αυτό το ποίημα υπόκειται στα πόδια του τραμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου