(μετάφρ.: nathalie)
Ένα μωρό, στην κρίσιμη στιγμή του θηλασμού, κοιτά τη μητέρα του κάθε δέκα ρουφηξιές. Υποτίθεται πως σε τούτο το βλέμμα, σ' αυτή τη διασταύρωση βλεμμάτων, γεννιέται ο δεσμός. Ο θεαματικός δεσμός ανάμεσα στο μωρό και τη μητέρα. Είναι θεαματικός γιατί από το δεσμό τούτο, από την εμπειρία αυτή, θα γεννηθούν οι υπόλοιποι δεσμοί μιας βιογραφίας. Η θεαματικότητα του δεσμού τούτου είναι, έτσι, η θεαματικότητα του να είναι ο πρώτος. Αν είναι ο πρώτος, είναι κατηγορηματικός; Εξηγεί πώς παράγονται οι κατοπινοί δεσμοί; Τι πρέπει να κοιτά ένας ενήλικας προκειμένου να δημιουργήσει ένα δεσμό, και κάθε πόσο; Τι πρέπει να πράττει έτσι ώστε, κατά τη διαδικασία της διακοπής του κάθε δέκα μονάδες, να κοιτάζει κάποιον και να δημιουργήσει έναν ισχυρό δεσμό; Έχω μέρες που το σκέφτομαι. Δεν έχω φτάσει σε κανένα συμπέρασμα, εκτός απ' το ότι η απάντηση βρίσκεται στο μωρό, με τη μαμά του, να κοιτιούνται κάθε δέκα ρουφηξιές. Η απάντηση πρέπει να βρίσκεται εκεί, γιατί σ' αυτή την ομάδα των δύο, υπάρχει ένας ενήλικας, η μητέρα, που επίσης δημιουργεί ένα δεσμό. Επιπλέον, δεν είναι ο πρώτος της δεσμός, γι' αυτό και μπορούμε να υποθέσουμε πως η μητέρα αναπαράγει μια έννοια καθολική. Πώς δημιουργεί το δεσμό η μητέρα; Ως εκεί που φτάνω, μπορεί να το κάνει μόνο μέσω δύο κινήτρων. Γιατί έτσι το αποφασίζει, ή γιατί δεν μπορεί να το αποφασίσει, γιατί δεν μπορεί να αποφύγει να το κάνει.
Δεν είναι σπουδαία κίνητρα. Αλλά δεν υπάρχουν άλλα. Όλο αυτό δεν εξηγεί το βάθος ενός δεσμού, που μπορεί να είναι επιφανειακό ή έντονο. Αλλά εξηγεί την ευθραυστότητα της γέννησής του κι έτσι, την ευθραυστότητα της καταστροφής του. Οι δεσμοί γεννιούνται και πεθαίνουν από απόφαση, ή από την ανικανότητα απόφασης. Όπως το φύλλο ενός δέντρου, είναι [κι αυτοί] ένα περίπλοκο σχέδιο στην αδυναμία κατανόησής τους. Κι όπως το φύλλο ενός δέντρου, με την ίδια φυσικότητα που κατέχει η πρασινάδα του, οποιαδήποτε στιγμή καίγεται και πεθαίνει και πέφτει.
Πηγή
Ένα μωρό, στην κρίσιμη στιγμή του θηλασμού, κοιτά τη μητέρα του κάθε δέκα ρουφηξιές. Υποτίθεται πως σε τούτο το βλέμμα, σ' αυτή τη διασταύρωση βλεμμάτων, γεννιέται ο δεσμός. Ο θεαματικός δεσμός ανάμεσα στο μωρό και τη μητέρα. Είναι θεαματικός γιατί από το δεσμό τούτο, από την εμπειρία αυτή, θα γεννηθούν οι υπόλοιποι δεσμοί μιας βιογραφίας. Η θεαματικότητα του δεσμού τούτου είναι, έτσι, η θεαματικότητα του να είναι ο πρώτος. Αν είναι ο πρώτος, είναι κατηγορηματικός; Εξηγεί πώς παράγονται οι κατοπινοί δεσμοί; Τι πρέπει να κοιτά ένας ενήλικας προκειμένου να δημιουργήσει ένα δεσμό, και κάθε πόσο; Τι πρέπει να πράττει έτσι ώστε, κατά τη διαδικασία της διακοπής του κάθε δέκα μονάδες, να κοιτάζει κάποιον και να δημιουργήσει έναν ισχυρό δεσμό; Έχω μέρες που το σκέφτομαι. Δεν έχω φτάσει σε κανένα συμπέρασμα, εκτός απ' το ότι η απάντηση βρίσκεται στο μωρό, με τη μαμά του, να κοιτιούνται κάθε δέκα ρουφηξιές. Η απάντηση πρέπει να βρίσκεται εκεί, γιατί σ' αυτή την ομάδα των δύο, υπάρχει ένας ενήλικας, η μητέρα, που επίσης δημιουργεί ένα δεσμό. Επιπλέον, δεν είναι ο πρώτος της δεσμός, γι' αυτό και μπορούμε να υποθέσουμε πως η μητέρα αναπαράγει μια έννοια καθολική. Πώς δημιουργεί το δεσμό η μητέρα; Ως εκεί που φτάνω, μπορεί να το κάνει μόνο μέσω δύο κινήτρων. Γιατί έτσι το αποφασίζει, ή γιατί δεν μπορεί να το αποφασίσει, γιατί δεν μπορεί να αποφύγει να το κάνει.
Δεν είναι σπουδαία κίνητρα. Αλλά δεν υπάρχουν άλλα. Όλο αυτό δεν εξηγεί το βάθος ενός δεσμού, που μπορεί να είναι επιφανειακό ή έντονο. Αλλά εξηγεί την ευθραυστότητα της γέννησής του κι έτσι, την ευθραυστότητα της καταστροφής του. Οι δεσμοί γεννιούνται και πεθαίνουν από απόφαση, ή από την ανικανότητα απόφασης. Όπως το φύλλο ενός δέντρου, είναι [κι αυτοί] ένα περίπλοκο σχέδιο στην αδυναμία κατανόησής τους. Κι όπως το φύλλο ενός δέντρου, με την ίδια φυσικότητα που κατέχει η πρασινάδα του, οποιαδήποτε στιγμή καίγεται και πεθαίνει και πέφτει.
Πηγή
Υπέροχο! αναδημοσιεύω.
ΑπάντησηΔιαγραφή