Η τόλμη του φόβου, του Εσκάνταρ Αλχέετ

 (μετάφρ.: nathalie)

Είχα την κόλαση στο πλάι μου
κι ο ψίθυρος από πάγους ακόμη στάζει στη μπανιέρα.
Τη γέμιζα με αλάτι ώστε όλοι να πίστευαν
ότι ήταν από δάκρυα.
Κι έχω αφήσει το ψέμα ν' αναπαύεται σαν να ήταν ναυάγιο,
σαν ένας πόνος που τουλάχιστον εγώ μπορούσα να ελέγξω.

Δεν είναι τυχαίο που η θλίψη μιας ματιάς
ακτινοβολεί σαν τη λήθη
κι είναι παράλογο να προσπαθείς να δικαιολογήσεις την επιθυμία
με υποτροπές.
Όλοι, πάντα, έχουμε περισσότερο φόβο για τις ζημιές
παρά ενθουσιασμό για τη ζωή.

Και το καταλαβαίνω.

Μα έχω καθαρίσει τη στάχτη
κι έχω ανοίξει τα παράθυρα κι έχω κλείσει το φρεάτιο
κι έχω αγοράσει λάμπες, βιβλία, χασίς
και μπύρα.

Κι έχω προσθέσει νέα τραγούδια στην playlist.

Βλέπω τον εαυτό μου να χαμογελά
σαν μια γαμημένη επανάσταση, μα από μέσα,
και στο πλευρό μου η επιθυμία και το μπουκέτο από αμφιβολίες ανάμεσα στα σκουλήκια
σε περίπτωση που οι νεκροί δεν τρομάζουν.

δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, αλλά εγώ ναι.
Κάποιες φορές μου κοστίζει τόσο να εξηγούμαι.

Και τώρα μοιάζουμε άβολοι στα κανό μας,
λες και μας βρέχονταν τα πόδια
ή σα να μη θέλαμε να συνεχίσουμε να κωπηλατούμε.

Σαν να θέλαμε να τεντώσουμε λίγο τα πόδια.

Έπρεπε να ξεχωρίσω συναισθήματα, να τα διαχωρίσω,
να τους δώσω μια δομή, να τους εκχωρήσω το δικαίωμα ανταπάντησης
και να υπαγορεύσω μια ποινή με τη μορφή ερώτησης,
σοκακιού δίχως έξοδο,
καλαθιού δίχως δίχτυ.

Σα να λέμε: έπρεπε να βελονιάσω την αταξία
στην οποία επιβιώνω
αξιολογώντας κάθε φόβο από την τόλμη του.

Και χαμογελώ, επιτέλους
χαμογελώ.
Ήρεμος σαν μια λακούβα που κανείς πια δεν πατά
κι όλοι παρακάμπτουν.
Μα βράζοντας από μέσα, λες και μπορούσα να εξατμιστώ
μόνο με το να το γράψω.

Θα γδυθώ και θα πέσω στο κρεβάτι.
Η πόρτα είναι κλειστή, μα αφήνω το παράθυρο ανοιχτό.
Μόνο εσύ θα μπορούσες να μπεις.



Έχει μπύρα στο ψυγείο, χασίς πάνω στο κομοδίνο
και ποίηση σε κάθε γωνιά.
Σεπεριμένω βλέποντας όνειρα.
Μη με ξυπνήσεις αν δεν είναι για να με γαμήσεις.

Ένα φιλί.
Ή καλύτερα πολλά.

Πηγή