Άνεμοι του λαού, του Μιγέλ Ερνάντεθ

(Μετάφρ.: Nathalie)

Milicianas en Cuatro Caminos, Gerda Taro

Άνεμοι του λαού με παίρνουν.

άνεμοι του λαού με τραβούν,

διασκορπίζουν την καρδιά μου

και λιχνίζουν το λαιμό μου.

Τα βόδια διπλασιάζουν το μέτωπο,

το ανυπόστατα πράο,

μπρος στις ποινές:

οι λέοντες το σηκώνουν

και ταυτόχρονα τιμωρούν

με το κραυγαλέο τους το πόδι.

Δεν είμαι ένας λαός από βόδια,

είμαι από έναν λαό που κατάσχονται

κοιτάσματα λεόντων,

φαράγγια αετών,

κι οροσειρές ταύρων

με την περηφάνια στα κέρατα.

Ποτέ δεν ευδοκίμησαν τα βόδια

στους χερσότοπους της Ισπανίας.

Ποιος είπε να ρίξουμε ένα ζυγό

στο λαιμό αυτής της ράτσας;

Ποιος έχει βάλει ποτέ στον τυφώνα

ζυγούς ή εμπόδια,

ποιος την αστραπή σταμάτησε

φυλακίζοντάς την σ' ένα κλουβί;

Αστουριανοί από τόλμη,

Βάσκοι από θωρακισμένη πέτρα,

Βαλενθιανοί από χαρά

και Καστιγιάνοι από ψυχής,

λαξευμένοι όπως η γη,

και αέρινοι σαν τα φτερά`

Ανδαλουσιάνοι από κεραυνούς,

γεννημένοι ανάμεσα στις κιθάρες

και σφυρηλατημένοι στα καταρρακτώδη

αμόνια των δακρύων`

Εξτρεμένιοι από σίκαλη,

Γαλικιανοί από βροχή και ηρεμία,

Καταλανοί από αποφασιστικότητα,

Αραγωνιανοί από αγνότητα,

Μουρθιανοί από δυναμίτη

γόνιμα εξαπλωμένο,

Λεωνιανοί, Ναβάρροι, αφέντες

της πείνας, ο ιδρώτας και το τσεκούρι,

βασιλείς της εξόρυξης,

κύριοι της καλλιέργειας,

άντρες που ανάμεσα στις ρίζες,

σαν ρίζες ανδρείοι,

πάτε από τη ζωή στο θάνατο,

πάτε από το τίποτα στο τίποτα:

ζυγούς θέλουν να σας βάλουν

άνθρωποι από τ' αγριόχορτα

ζυγοί που πρέπει να αφήσετε

σπασμένους πάνω στις πλάτες τους.

Λυκόφως των βοδιών

η αυγή ανατέλλει.

Τα βόδια πεθαίνουν ντυμένα

με ταπεινότητα και μυρωδιά από στάβλο`

οι αετοί, οι λέοντες

και οι ταύροι από αλαζονεία,

και πίσω τους, ο ουρανός

μήτε θολώνει μήτε παύει.

Η αγωνία των βοδιών

μικρό πρόσωπο έχει,

αυτό του αρσενικού ζώου

όλη τη δημιουργία διευρύνει.

Αν πεθάνω, να πεθάνω 

με το κεφάλι πολύ ψηλά.

Νεκρός και είκοσι φορές νεκρός,

το στόμα ενάντια στο χορτάρι,

θα έχω τα δόντια μου σφιγμένα

και τα γένια μου αποφασιστικά.

Τραγουδώντας περιμένω το θάνατο

γιατί υπάρχουν αηδόνια που τραγουδούν

πάνω από τα τουφέκια

και εν μέσω της μάχης. 

Viento del pueblo, 1937

Πηγή